امروز که بر سبزه گل می نگری
وین گونه خرامان از آن می گذری
فرداست که از کاسه مغز من تو
یک عنچه بروید و ببوید دگری

ترکش عربده جویی و لبش افسون کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

تا هر قدمی دور شدی قطره اشکی
با هر قدمت از سر مژگان من افتاد

دلی کز معرفت نور و صفا دید
به هر چیزی که دید اول خدا دید

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این کلبه ویرانه ندارد

دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غم که هزار افرین بر غم باد

دردها دارم به دل از روزگار
محرمی کو تا کنم درد آشکار

روی تو به هر دیده که بینند نکوست
نام تو به هر زبان که گویند خوش است