تا جمالت عاشقان را زد به وصل خود صدا
جان و دل اقتاده اند از زلف و خالت در بلا

از آنرو هست یاران را صفا ها با می لعلش
که غیر از راستی نقشی در آن جوهر نمی گیرد

شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزم
نسیم عطر گردان را شکر در مجمر اندازیم

می بی‌غش است دریاب وقتی خوش است بشتاب
سال دگر که دارد امید نوبهاری

یا رب اندر دل آن خسرو و شیرین انداز
که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب
تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

یک شب به شتاب رفتنم را دیدی
دل را به افق سپردنم را دیدی