مرید پیر مغانم زمن مرنج ای شیخ

چرا که وعده تو کردی و او بجا آورد

می ده که گرچه گشتم نامه سیاه عالم

نومید کی توان بود از لطف لایزالی

دانی ز چه غنچه خون کند چهره ز شرم ؟
زان روی که کار او گل انداختن است

توبه زهد فروشان گران جان بگذشت

وقت رندی و طرب کردن رندان برخاست

وفا مجو ز کس ور سخن نمی شنوی
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می باش

ای که با سلسله زلف دراز آمده‌ای
فرصتت باد که دیوانه نواز آمده‌ای