اندر این خانه که را یار دهم من ز وفا
یا به دست که دهم یکسره پروانه دل

تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن
با اندوه او زشت است اندوه جهان خوردن

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو و باده و دفتر جایی

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم ؟
دولت صحبت ان مونس جان ما را بس

سخن با ما نمی گویی الا ای همزبان ما
خدا را با که گویم شکوه ی بی هم زبانی را

ای خوشا دولت ان مست که در پای حریف
سر و دستار نداند که کدام اندازد

دلم در عاشقی دیوانه بود دیوانه تر بادا
تنم از بیدلی بیچاره شد بیچاره تر بادا

از آن رو هست یاران را صفا ها با می لعلش
که یر از راستی نقشی در ان جوهر نمی گیرد