تا چند روی خوش نشان می دهی به خلق
راز مــرا ز پــرده عیـــان می کنـــی چـــرا

آن کس که ندارد بسر کوی تو راه
از زندگی بی ثمرش حاصل نیست

یارم تویی بــه عالم یــار دگر ندارم
تا در تنم بود جان دل از تو بر ندارم

جلوه ی مستانه اش از طره ی عنبر فشان
همچو دریا موج عنبر بر کران افکنده بود

تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تراتیشه دادم که هیزم کنی
ندادم که بنیان مردم کنی