شمس جان کو خارج امد از اثیر
نبودش در ذهن و در خارج نظیر

روزی که در دلم غم عشق تو خانه ساخت
سیل بلا به خانه صبرم روانه ساخت

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

دیدی که یار چون ز دل ما خبر نداشت
ما را شکار کرد و بیفکند و خبر نداشت

تویی ان گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

کاشکی دیشب ما صبح نمشد هرگز
با دلم دوش سر زلف تو بازی می کرد

رواق مظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست