تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

آیتی بود عذاب انده حافظ بی تو
که بر هیچ کسش حاجت تفسیر نبود

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

از اشک شوق نیز دو چشمم معاف دار
کز این دو چشمه اب فراوان کشیده ام