می خــور که بــه زیــر گل خواهی خفت
بی مونس و بی رفیق و بی همدم جفت

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نـــامت نهنــد آدمی

تا هر قدمی دور شدی قطره ی اشکی
بــا هر قدمت از سر مژگـــان من افتــاد

تا دلی آتش نگیرد حرف جانسوزی نگوید
حال ما خواهی اگر از گفته ما جستجو کن

در حسرب یوسف که زنان دست بریدند
ای جان تو به من آی که جانان میانست