ما روی خود ز راه سعادت نتافتیم

پیران ره،بما ننمودند راه راست

ترسم مرا به روز قیامت کفن شود
آن جامه که در غم رویت دریده ام

مرغ دلم طائریست قدسی و عرش آشیان

از قفس تن ملول سیر شده از جهان

نگارا بــر سر عهد و وفــا باش
در آیین نکو عهدی چو ما باش

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه ام

ایفلک این شرمساری تا کی باید کشید

دردها دارم بـــه دل از روزگار
محرمی کو تا کنم درد آشکار

رهزن دهر نخفتست مشو ایمن ازو

اگر امروز نبردست بفردا ببرد

دانه ای را که دل موری از آن شاد شود
خوشی اش روز جزا تاج سلیمان باشد

دل روشن زسیه کاری نفس ایمن کن

تا نیفتاده بر این آیینه زنگاری چند