تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که توسنی چو فلک رام تازیانه تست

تــا تو نگــاه می کنی کــار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تشنه بادیه راهم بزلالی دریاب

بامیدی که درین ره بخدا داری

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

مرا چشم خون فشان زدست آن کمان ابرو

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم وازآن ا برو

ور نبــاشــد مرکب زریــن لگام
میتوانی زد به پای خویش گام

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

محتسب داند که من این کارها کمتر کنم