من و انکار شراب این چه حکایت باشد
غالبا این قدرم عقل و کفایت باشد

در خزان با سرو نسرینم بهاری تازه بود
در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

من ز مسجد بخرابات نه خود افتادم

اینم از عهد ازل حاصل و فرجام افتاد

در کار تو ز دست زمانه غمی شدم
ای چون زمانه بد، نظری کن به کار ما

ای دوست،دزد حاجب و دربان نمیشود

گرگ سیه درون،سگ چوپان نمیشود

در دلــم بود که بی دوست نباشم هرگـــز

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

دل به امید روی او همدم جان نمیشود

جان به هوای کوی او خدمت تن نمیکند

در ازل پـرتــو حُـسـنت ز تجَـلـّی دَم زد
عـشـق پیـدا شـد و آتش به همه عالم زد

در آن مکان که جوانی دمی وعمر شبی است

به خیره می طلبی عمر جاودانی را

ای که دستت میرسد کاری بکن
پیش از آنی کز تو ناید هیچ کار