راز سر بسته ما بین که به دستان گفتند
هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر

روزگاری شد که در میخانه خدمت میکنم

در لباس فقر کار اهل دولت میکنم

من گدا و تمنای وصال او هیهات
مگر به خواب بینم خیال منظر دوست

ترا که چشم نباشد چه حاصل از شاهد
ترا که گوش نباشــد چه ســود از گفتــار

روزگاریست که دل چهره مقصود ندید

ساقیا آن قدح آیینه کردار بیار

راهی بــزن کــه آهی بر ساز آن تــوان زد
شعری بخوان که با آن رطل گران توان زد

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم
عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم

ماهم آمـــد به در خانــه و من خانـــه نبــودم
خانه گویی بسرم ریخت چو این قصه شنودم

این شعر را زمانی شهریار سرود که بعد ار مدتها پری به دیدنش آمده بود اما از بد حادثه در آن لحظه خانه نبود و لاله به او گفت که پری آمده و پیراهنی را که برات آورده بود برده و گفته که بر خواهد گشت شهریار تا صبح آن شب نخوابید ولی پری نیامد می گویند آن شب شب سردی بود و شهریار سخت سرما خورد و مدتها مریض شد من که هروقت شعر های عاشقانه اش را میخوانم برایش اشک میریزم

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم

از بد حادثه اینجا به پناه آمده ایم

مــرا امیــد وصــــال تــو زنــــده مــی دارد
و گرنه هردمم ازبیم هجرتوست بیم هلاک