کلک مشکین تو روزی که زما یاد کند

ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

دلـــم بــــا خویشتــــن آمـــــــد شکایت را رهــــا کــــردم
هزاران جان همی بخشدچه شد گر خصم یک جان است

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم

مرا ایام شادی گاه مستی بود و بیهوشی
که هر گل جز دو روزی تازه و خرم نمیماند

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

دست غم گر نــه گلاویـز گریبان دارم
سرحسرت به سر زانوی حرمان دارم

مرید پیر مغانم زمن مرنج ای شیخ

چرا که وعده تو کردی و او بجا آورد

دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم
با کافران چه کارت گر بت نمی پرستی

یـارب رود از تنم اگــر جان چـــه شود
وز رفتن جان رهم ز هجران چه شود

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم

که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق