قبله ام روی بتان است و وطن کوی مغان
به از این قبله ام و خوشتر از این کویی نیست

مست است یار و یاد حریفان نمیکند

یادش بخیر ساقی مسکین نواز من

نهال عشق نشاندم به دل چه دانستم
کـــه رستخیز جهانم ز خانــه بــر خیزد

در آن مقام که دلهای عاشقان خون شد
چه جای دردفروشان دیر آفات است

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجــود نازکت آزرده گــزنـد مباد

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو بجان آمد وقتست که باز آیی

یادباد آن که چو آغاز سخن می‌کردی
با تو صد زمزمه در زیر زبان بود مرا

از سر این خاکدان چون بپرد مرغ جان

باز نشیمن کند بر در آن آستان