امروز که بر سبزه و گل مینگری
وینگونه خرامان از آن میگذری
فرداست که از کاسه ی چشم من و تو
یک غنچه بروید و ببوید دگری

یاد باد آن که دمی گر ز درت می‌رفتم
محتشم پیش سگان تو ضمان بود مرا

از بوستان وصل تو هر گل که چیده ام
خاری بــود ز بیـــم فراقت بـــه دیده ام

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شــد آشکارا

تا به کی سعی نمایی به خراب دل ما
آخــر این خانـــه ویرانــــه خدایــی دارد

دلم خزانه اسرار بود و دست قضا

در ببست و کلیدش بدلستانی داد

دلبر جانان من برده دل و جان من
برده دل و جان من دلبر جانان من

نشان یار سفر کرده از که پرسم باز

که هر چه گفت برید صبا پریشان گفت