روزم چو شام تیـــره و شامم همــه بلا
آن وضع روز روشن و این شام تار ماست

تو که کیمیا فروشی نظری بقلب ما کن

که بضاعتی نداریم و فکنده ایم دامی

یک بوسه بدهکاری از آن لعل روانبخش
بــر من ز چه ایـن وام نپــرداخته ای بــاز

زاهد عُجب و نماز من و مستی و نیاز

تا ترا خود زمیان با که عنایت باشد

دم آخر که مرا عمر به سر می آید
گر تو آی به سرم عمر دگر می آید

روشنی دادن دل تاریک را با نور علم

در دل شب پرتو خورشید رخشان داشتن

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزنند
با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست