یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه‌ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده برافکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

اینش سزا نبود دل حقگزار من

کز غمگسار خود سخن ناسزا شنید

در مدائن میهمان جغد گشتن یک شبی

پرسشی از دولت نوشیروانی داشتن

نه من سبو کش این دیر رند سوزم و بس
بسا سرا که در این کار خانه سنگ و سبو ست

تو نبودی دل به دل راهی نداشت

از خیال عشق آگاهی نداشت

تو نباشی تا قیامت بی کسم

در تمام زندگی دلواپسم

ما ملک عافیت نه به لشکر گرفته ایم
ما تخت سلطنت نه به بازو نهاده ایم

یک دل و یک جهت و یک رو باش
از دو رویان جهان یک سو باش