دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیرما

چیست یاران طریقت بعدا این تدبیر ما

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

دل که آئینه شاهیست غباری دارد

از خدا میطلبم صحبت روشن رائی

ما چو دادیم دل و دیده بطوفان بلا

گو بیا سیل غم و خانه زبنیاد ببر

روز روشن به خود از عشق تو کردم چو شب تار
به امیدی که تو هم شمع شب تار من آیی...

یارب آن زاهد خودبین که بجز عیب ندید

دود آهیش در آئیینه ادراک انداز

درونها تیره شد باشد که از غیب

چراغی بر کند خلوت نشینی