ریشه در خاک

تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد و
اشک من تو را بدرود خواهد گفت
نگاهت تلخ و افسرده ست
دلت ر ا خارخار نااامیدی سخت آزده است
غم این نابسامانی همه توش و توانت راز تن برده ست
تو ،با خون وعرق،این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی
تو بادست تهی باآن همه توفان بنیان کن درافتادی
توراک.وچیدن ازاین خاکدل برکندن ازجاناست
تورا بابرگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تورا این ابر ظلمت گستر بیرحم بی باران
تورااین خشکسالی های پی در پی در
تو را از نیمه ره برگشتن یاران
توراتزویر غمخواران
زپا افکند،
تورا هنگامه شوم شغالان
بانگ بی تعطیل زاغان در ستوه آورد!
تو با پیشانی پاک نجیب خویش
که ازان سوی گندم زار
طلوع با شکوهش خوش تراز صد تاج خورشیداست،
تو بااآن گونه ها ی سوخته از آفتاب دشت
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت
که در چشمان غمباری که روزی چشمه جوشان شادی بود و،
اینک حسرت وافسوس بر آن سایه افکنده است،
خواهی رفت
واشک من ترا بدرودخواهدگفت!
من اینجا ریشه درخاکم!
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یاپاکم
من اینجا تا نفس باقی است می مانم
من اینجا چه می خواهم نمی دانم!
امید روشنایی گرچه دراین تیرگی ها نیست
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه ،می رانم
من اینجا روزی آخر از دل خاک
بادست تهی ،گل بر می افشانم
من اینجا روزی اخر از ستیغ کوه، چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و میدانم
توروزی باز خواهی گشت

فریدون مشیری

سهم ما

کیوان شاهبداغی

باشد ،شروع کنیم
تقسیم می کنیم،
هر چه که باشد در این زمین

فریاد سهم تو باشد ،سکوت من
دنیا از آن تو ،این درد مال من
خورشید سهم تو ،شب هم نصیب من
آن کاخ سهم تو،این کوخ مال من
هر گنج مال تو ،هر رنج زآن من
سیلی از آن تو ، صورت از آن من

باور می کنی به خلقت برادریم ؟
باور کنم که برادر ، برابریم ؟
آن خنده ها برای تو ، این اشک سهم من
هر "امر"کار تو ،این "چشم" حرف من
شد زندگی برای تو ، مردن از آن من
آن باغ جای تو ، این داغ سهم من
....
آنان ز آن تو ،اینان از آن من
باشد برای تو ،ماند برای من
...
تقسیم شد هر آن چه خدا هدیه کرده بود
گیرم کسی به روی تو این نیاورد
آه ای برادرم
از ما تو بهتران
با این برابری
سخت است باورش
که برادر ،برابریم ؟؟

دارم ...
رنگ عوض می کنم
به رنگ حیایی که سرخ می دود
روی گونه ی سبزم
نگاه می کند به ساعت قلبش
یعنی که دیر کرده ام
بمان کنار تخته سیاه و
صدای باد را بکش
نه ...
صدای من
شبیه شیهه ی هیچ باد رهگذری نیست
چرخ می خورد کلاس و
از صدای انفجار خنده
پرت می شوم میان سیاهی
و سوت می کشم
هی باد ... باد
تو کی مرا سوار بال خودت می کنی؟

رؤیا زرّین

از من بگریزید که می خورده ام امروز

با من منشینید که دیوانه ام امشب

ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد

ای بیخبر از گریه ی مستانه ام امشب

یک جرعه ی آن مست کند هر دو جهان را

چیزی که لبت ریخت به پیمانه ام امشب

بی حاصلم از عمر گرانمایه فروغی

گر جان نرود در پی جانانه ام امشب

ادامه ریل طویلی هستم
از من عبور کن
این روز ها
در صف تأخیرند ، قطارها
و آن که انتظار می کشد
چشم های مسا فری ست پنهان
پشت عینکی
دودی تر از خاطرات ِ سفر هایش !!

"شهناز مقدم"

دلت می آید ؟! ...
ابراهیم قبله آرباطیان

پشت هر پنجره ، دیوار دلت می آید ؟
من و تنهایی و تکرار دلت می آید ؟

تو فقط سعی بر آنی که مسافر باشی
چشم من در پی اصرار دلت می آید ؟

من کمی تلخ،مرا خط بزن از زندیت
جای من فاصله بگذار، دلت می اید ؟

من کمی تلخ ،کمی شاعر عاشق پیشه
بر من این تلخی بسیار دلت می اید؟

آه سخت است مخواه اینکه بگویم که برو
که خداوند نگهدار،دلت می آید ؟

پشت هر پنجره لبخند و غزل زیبا نیست ؟
پشت هر پنجره دیوار ، دلت می آید ؟