گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب

خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم
گر زخار و خاره سازد بستر و بالین غریب

می نماید عکس می در رنگ روی مه وشت
همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرین غریب

بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت
گر چه نبود در نگارستان خط مشکین غریب

گفتم ای شام غریبان طره شبرنگ تو
در سحر گاهان حذر کن چون بنالید این غریب

گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند
دور نبود گر نشیند خسته و مسکین غریب

حافظ

در چهره ی مه رویان انوار تو می بینم
در لعل گهر باران گفتار تو می بینم
در مسجد و میخانه جویای تو می باشم
در کعبه و بتخانه رخسار تو می بینم
هر کس شده در کاری سرگشته چو پرگاری
سرگشتگی عالم در کار تو می بینم
هر جا که روم نالم چون بلبل شوریده
سر تاسر عالم را گلزار تو می بینم

فیض کاشانی

به سر افکنده مرا سایه‌ای از تنهایی
چتر ِ نیلوفر این باغچه‌ی بودایی
بین تنهایی و من راز بزرگی ‌ست ، بزرگ
هم از آنگونه که در بین تو و زیبایی
بارَش از غیر و خودی هر چه سبک ‌تر ؛ خوش‌تر
تا به ساحل برسد رهسپَرِ دریایی
آفتابا تو و آن کهنه ‌درنگ‌ات در روز
من شهاب‌ام ، من و این شیوه‌ی شب ‌پیمایی
بوسه‌ای دادی و تا بوسه ‌ی دیگر مستم
کس شرابی نچشیده ‌ست بدین گیرایی
تا تو برگردی و از نو غزلی بنویسم
می‌گذارم که قلم پُر شود از شیدایی

"حسین منزوی"

چشم های من به جای دست های تو
من به دست های تو آب می دهم
تو به چشم من آبرو بده
من به چشم های بی قرار تو قول می دهم
ریشه های ما به آب ، شاخه های ما به آفتاب می رسد
ما دوباره سبز خواهیم شد !

زنده یاد قیصر امین پور

اشتباه از ما بود
اشتباه از ما بود که خواب سرچشمه را در خیال پیاله می دیدیم
دستهامان خالی
دلهامان پُر
گفتگوهامان مثلاً یعنی ما !
کاش می دانستیم
هیچ پروانه ای پریروز پیلگی خویش را به یاد نمی آورد !!

"سیـ ــد علی صالحی"

کافی ست حرف تو باشد
هیچ واژه ای روی پایش بند نمی شود
راهش را می گیرد و
تا دور دست عطر تو
پروانه می شود ...!

پرویز صادقی

باران باشد

تو باشی

غزل و شعر و ترانه

من هستم و نگاه مستانه

دست در دست تو شادمانه

نخواهم دگر هیچ ز این رسم زمانه ...