تو در نماز عشق چه خواندی
که سال هاست
بالای دار رفتی و این شحنه های پیر
از مرده ات هنوز
پرهیز می کنند

یکی از روزهایی که می رفتم جلسات انجمن شعر
این شعر را یک دختر خانم خواند اسمشو نمیدونم



گیسوی من رنگ قیر است
در چشمهای سیاهت
می بافیش دسته دسته
با دستهای نگاهت
چشمان تو رنگ مهتاب
گیسوی من رنگ دریا
دست تو پهلو گرفته
هر موج گیسوی من را
چشمهای تو رنگ پرواز
چشمان من آسمانی
سر تا به پا میشوم چشم
تا بال و پر می تکانی
هرم نفس های داغت
می ریزد از لب به بازو
ای زورق شانه هایت
در دام امواج گیسو
میخواهم امشب دلم را
بر شانه هایت ببارم
تا شانه های تو هستند
من گریه را دوست دارم

سقوط می کنم از اوج قله ی محال ها
چرا رها نمی شود دل من از این خیال ها
چرا مدام ، بی سبب، بی محبت توام
به من اثر نمی کند ، گذشت ماه و سال ها
شکنجه می کند مرا خیال اینکه باز هم
هدر رود بدون تو یکی یکی مجال ها
شبیه روح مرده ای، که شکل زنده بوده است
چقدر بی تفاوتم به موج قیل و قال ها
شکسته شد وجود من همان شبی که بعد تو
گریخت از نگاه من ، تمام حس و حال ها
مسافری که بی تو از کنار زندگی گذشت
چگونه فکر میکند به تلخی زوال ها
پس از تو زندگی و عشق و شور و سر سپردگی ؟
خدا کند به گردنم نباشد این وبال ها
در این قفس که روح من مدام گریه میکند
پناه می برم به تو ، به روز های عاشقی
برای من همین غنیمتی است از جدال ها

مرضیه خدیر

نازنینم
نازنینم همه هستی همه مستی
بی توام بی همـــه هستی هر چــــه دارم
با تو دارم بــــــــا تـــوام با شــــــور و مستی
عشق و رویـــــــا عشق و هستی /در کـــــلامـــــم در نــــــگاهم
مــــــــــــوج عشق و موج هستی /همــــــــه آرامش همـــــــــه آرام
تو هستی

این زمین ، این خواب ، این احساس چیست؟
این صدای آه چیست ؟
این پریشانی ، سبک بالی ، هوای ناب چیست ؟
این شمیم مشکبار صاف چیست ؟
این اگر عشق من است !
پس چرا بر روی چشمان سیاهم پاش نیست؟
این اگر یار گرامی تر ز خوش جان من است
پس چرا با دیگران شاد تر است ؟
این ضمیر پر ز احساس من است !
این جهان مال من است
پس چرا هر دم از این فصل
از این کوچه ،فقط داد من است ؟
این نگار شکرین خنده و زیبای من است
این بهار پر یاس و پر شمشاد من است
این زمین مال من است
پس چرا دل پر تشویش و غم است ؟
پس چرا یار پر تشویش و غم است ؟
پس چرا یار پر از وسوسه و دست به آزار من است ؟
این خدای پر و دانای من است
و خدا در همه جا پشت من است
این خدا یار و مدد کار من است
پس چرا بر سر این عشق
فقط مونس غم های من است ؟
این نگاه بی رمق در منظر مهتاب چیست ؟
جزر و مد روح من با ماه در پیکار نیست !
پس چرا چون قلب دریا
قلب من پر طاقت و پر تاب نیست ؟
چاره و راه من اکنون با دل بی تاب چیست ؟
یار من در فکر این غمگین پر احساس نیست !
گفته بودم با خودم شاید این حسی که داری
عشق پر اخلاص نیست ؟!
یار من در دست هر لولی وشی هست
این نماد مردگی
پس لایق این روح پاک و عطر و رنگ یاس نیست !
این هوس بود و خدا از دست من دلشاد نیست !
من امیدم بر گذشت مهربان الله نیست !

بهاره عامل نوغانی

ناگزیر از سفرم ، بی سرو سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد
کوچ تا چند؟! مگر می‌شود از خویش گریخت
بال تنها غم غربت به پرستوها داد
اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست
غربت آن است که یاران ببرندت از یاد
عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر؟!
نه من از قهر تو غمگین ، نه تو از مهرم شاد
چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای
اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد


"فاضل نظری"

شاد بودن هنر است
شاد کردن هنری والاتر
گر به شادی تو دل های دگر باشد شاد
زندگی صحنه ی یکتای هنر مندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به باد .

ژاله اصفهانی

شبی همصحبتی میگفت :
که با روییدن یک مرگ
شهابی می چکد
از چشمهای آسمان ناگاه ...
ومن با گریه پرسیدم :
چرا درمرگ دل
اما ... سقوط بی نهایت اشک
کافی نیست؟!

در مهربانی نگاهت
ذوب می شود یخ احساسم
با تو
می توان آسود
در انتهای راهی که به بن بست رسیده است
و بالا رفت
از دیوار روز مرگی ها
و نترسید
از آنچه پشت دیوار است !

فریبا عرب نیا