ماییم و آستانه عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

ترسم که اشک بر غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم ثمر شود

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک
منت خدای را که نیم شرمسار دوست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کنج خرابات مقام است

تو با خدای خود انداز کارو دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

دی می شد و گفتم صنما عهد به جای آر
گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

تا عاشان به بوی نسیمش دهند جان
بگشود نافه ای و در آرزو ببست

تا چند همچو شمع زبان آوری کنی

پروانه مراد رسید ای محب خموش

شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست
گر راهزن تو باشی صد کاروان توان زد

در چین زلفش ای دل مسکین چگونه

که آشفته گفت باد صبا شرح حال تو

وگر چنانکه در آن حضرتت نباشد بار
برای دیده بیاور غباری از در دوست

تا مگر همچو صبا باز بکوی تو رسم

حاصلم دوش بجز ناله شبگیر نبود

در دیر مغان آمدم یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول

آخر بسوخت جانم در کسب این فضائل

لب سر چشمه ای و طرف جویی
نم اشکی و با خود گفتگویی

یار با ماست چه حاجت که زیارت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

ساغری نوش کن و جرعه بر افلاک فشان

چند وچند از غم ایام جگر خون باشی

یاری اندر کس نمیبینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

دیده بد بین بپوشان ای کریم عیب پوش

زین دلبریها که من در کنج خلوت میکنم

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نا محرم زد

درویش نمی پرسی و ترسم که نباشد
اندیشه آمرزش و پروای ثوابت

ترسم که روز محشر عنان برعنان رود
تسبیح شیخ و خرقه رند شراب خوار

رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده ی مردم همه دریا باشد

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
حکم آنچه تو فرمایی لطف آنچه تو بنمایی

یار با ماست چه حاجت که زیارت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

سینه مالامال دردست ای دریغا مرهمی

دل زتنهایی به جان آمد خدایا همدمی

دل صنوبری ام چو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

ترا که هرچه مرادست در جهان داری

چه غم زحال ضعیفان ناتوان داری

یارب آن نو گل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
صلای سر خوشی ای صوفیان وقت پرست

دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
کز حضرت سلیمان عشرت اشارت آمد

دیده دریا کنم و صبر بصحرا فکنم

واندرین کار دل خویش به دریا فکنم

محرم راز دل شیدای خود
کس نمی بینم ز خاص و عام را
با دلارامی مرا خاطر خوش است
کز دلم یکباره برد آرام را

این کهنه جهان به کس نماند باقی
رفتنــد و رویـم و دیگر آینــد و رونــد

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تفسیر کن قضا را