ایکه در زنجیر زلفت جان چندین آشناست
خوش فتاد آن خال شیرین بر رخ رنگین غریب

به جان او که به شکرانه جان بر افشانم
اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

ای که با سلسله ی زلف دراز آمده ای
فرصتت باد که دیوانه نواز آمده ای

باد بهار می وزد از گلستان شاه
وز ژاله باده در قدح لاله می رود

دل دادمش به مژده و خجلت همی برم
زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست

تا به گیسوی تو دست ناسزایــان کم رســد
هر دلی در حلقه ای در ذکر یارب یارب است

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کنج خرابات مقام است

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن داد
خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال
خطا نگر که دل امید در وفای تو بست

تا در ره پیری به چه آیین روی ای دل
باری به غلط صرف شد ایام شبابت

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد

دل صنوبری ام چو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک
باور مکن که دست ز دامان بر دارمت

تا سر زلف تو در دست نسیم افتاده است
دل سودا زده از غصه دو نیم افتاده است

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار
که توسنی چو فلک رام تازیانه توست

تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند
قول و غزل به سازو نوا میفرستمت

تو را آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

تو با خدای خود انداز کارو دل خوش دار
که رحم اگر نکنــد مــدعی خــدا بکنــد

در راه عشق وسوسه ی اهرمن بسی ست
پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن

نازنین تر زقدت در چمن حسن نزیست
خوشتر از نقش تو در عالم تصویر نبود

دایم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

یا بخت من طریق مروت فرو گذاشت
یا او به شاه راه طریقت گذر نکرد

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

دل دادمش به مژده و خجلت همی برم
زین نقد قلب خویش که کردم نثار دوست

جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره قسمت اوضاع چنین باشد

دلا معاش چنان کن که گر بلغرد پای
فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد

دولتی را نباشد غم از آسیب زوال
بی تکلف بشنو دولت درویشان است

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز
هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد