چیست این باران که دلخواه من است ؟
زیر چتر او روانم روشن است .
چشم دل وا می کنم
قصه یک قطره باران را تماشا می کنم :
در فضا،
همچو می در چاه تنهایی رها،
می زند در موج حیرت دست و پا،
خود نمی داند که می افتد کجا !
در زمین ،
همزبانانی ظریف و نازنین،
می دهد از مهربانی جه به هم ،
تا بپیوندند چون دریا به هم !
قطره ها چشم انتظاران هم اند ،
چون به هم پیوست جان ها ، بی غم اند .
هر حباب ،دیده های در جسنجوست ،
چون رسد هر قطره، گوید: "دوست ! دوست ! ...!"
می کنند از عشق هم قالب تهی
ای خوشا با مهر ورزان همرهی!
با تب تنهایی جانکاه خویش ،
زیر باران می سپارم راه خویش.
سیل غم در سینه غوغا میکند ،
قطره دل میا دریا میکند،
قطره تنها کجا ، دریا کجا ،
دور ماندم از رفیقان تا کجا !
همدلی کو ؟ تا شوم همراه او ،
سر نهم هر جا که خاطر خواه او !
شاید از این تیرگی ها بگذریم .
ره به سوی روشنایی ها بریم .
می روم ، شاید کسی پیدا شود ،
بی تو ، کی این قطره دل ، دریا شود ؟

فریدون مشیری

خونه ی مادربزرگه هزار تا قصه داره
خونه ی مادربزرگه شادی و غصه داره
خونه ی مادربزرگه حرفای تازه داره
خونه ی مادربزرگه گیاه و سبزه داره
کنار خونه ی ما
همیشه سبزه زاره
دشتاش پز از بوی گل
اینجا همش بهاره
دل وقتی مهربونه , شادی میاد میمونه
خوشبختی از رو دیوار، سر میکشه تو خونه




http://static.cloob.com//public/user...0a92358460-300

بخواب همچو مهتابی که آرام پشت کوه ها میرود
و مرا از پرتوش بی نصیب می دارد
تو نیز بخواب و مرا
از عشقت بی نصیب دار
باشد که عشق در وجودت بماند
و آنچنان وجودت از عشق آکنده شود
که ذره ذره وجودت را بگیرد
آنگاه عشق از وجودت سر ریز شود
باشد که پرتوی از ذرات لبریز شده اش
بر من بتابد
و مرا از زمین و زمان
بی نیاز سازد

جاده ها هم چون رودها
به دریا می رسند
عریان
نظاره می کنند رودها را
گم گشته در تلاطم موج ها
پوشیده در مه
بر می گردند
سر می گذارند به کوه و بیابان

شعری است از شاعر : علی عبداللهی
حتی ترانه هم نسرود,هایِ دیگری
من ماندم و غزل و وایِ دیگری
خورشید از پهنه ی گیتی غروب کرد
سرما نشست بر سرِ فردایِ دیگری
سهراب از کوچه ی آتش پریده است
وامانده از گویشِ دریای دیگری
در خرمنِ ملامتِ دنیا خزان منم
باید روم تا برسم جایِ دیگری
در واژه ی کوچه من آئینه می شوم
ای وایِ من از تو و گرمایِ دیگری
از ماه شب بویِ تنفر چکیده است
خوابم شکست از قد و بالایِ دیگری
از قرصِ ماه بر دلِ بیمار کمی بده
تا وا کنم قصه ی والایِ دیگری
در شهرِ ما یوسفِ کنعان مخوان غزل
خواهم شوم من به تماشایِ دیگری

کسی بی خبر آمد ، مرا دست خودم داد

کسی مثل خودم غم ، کسی مثل خودم شاد

کسی مثل پرستو در اندیشه ی پرواز

کسی بسته و آزاد اسیر قفسی باز

کسی خنده کسی غم کسی شادی و ماتم

کسی ساده کسی صاف کسی در هم و برهم

کسی پُر ز ترانه کسی مثل خودم لال

کسی سرخ و رسیده کسی سبز و کسی کال

کسی مثل تو ای دوست! مرا یک شبه رویاند

کسی مرثیه آورد برای دل من خواند

من از خواب پریدم ، شدم یک غزل زرد

و یک شاعر غمگین مرا زمزمه می کرد

رفته بودم سر حوض ، تا ببینم شاید
عکس تنهایی خود را در آب
آب در حوض نبود
ماهیان می گفتند :
هیچ تقصیر درختان نیست
ظهر دم کرده تابستان بود
پسر روشن آب لب پاشویه نشست
و عقاب خورشید ، آمد او را به هوا برد که برد
به درک راه نبردیم به اکسیژن آب
روزنی بود به اقرار بهشت
تو اگر در تپش باد خدا را دیدی
همت کن و بگو :ماهی ها
حوضشان بی آب است
باد می رفت به سر وقت چنار
من به سر وقت خدا می رفتم.

سهراب سپهری

بیا وقتی برای عشق هورا می کشد احساس
به روی اجتماع بغض حسرت گاز اشک آور بیندازیم
بیا با خود بیندیشیم
اگر یک روز تمام جاده های عشق را بستند
اگر یک سال چندین فصل برف بی کسی بارید
اگر یک روز نرگس در کنار چشمه غیبش زد
اگر یک شب شقایق مرد
تکلیف دل ما چیست؟
و من احساس سرخی می کنم چندیست
و من از چند شبنم پیشتر خواب نزول عشق را دیدم

*****************

چرا بعضی برای عشق دلهاشان نمی لرزد
چرا بعضی نمیدانند که این دنیا به تار موی یک عاشق نمی ارزد
چرا بعضی تمام فکرشان ذکر است
و در آن ذکر هم یاد خدا خالیست
وگویی میوه ی اخلاصشان کال است
چرا شغل شریف و رایج این عصر رجالیست
چرا در اقتصاد راکد احساس این مکاره بازاران صداقت نیز دلالیست
کاش میشد لحظه ای پرواز کرد
حرفهای تازه را آغاز کرد


****************

کاش میشد خالی از تشویش بود
برگ سبزی تحفه ی درویش بود
کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می آمد کنارش می نشست
کاش با هر دل دلی پیوند داشت
هر نگاهی یک سبد لبخند داشت
کاش که این لبخند ها پایان نداشت
سفره ها تشویش آب و نان نداشت
کاش می شد ناز را دزدیدو برد
بوسه را با غنچه هایش چید و برد
کاش دیواری میان ما نبود
بلکه میشد آن طرف تر را سرود
کاش من هم یک قناری میشدم
در تب آواز جاری میشدم
بال در بال کبوتر میزدم
آن طرفتر ها کمی سر میزدم
با پرستو ها غزل خوان میشدم
پشت هر آواز پنهان میشدم
کاش هم رنگ تبسم می شدم
در میان خنده ها گم می شدم
آی مردم من غریبستانیم
امتداد لحظه ای بارانیم
شهر من آن سو تر از پرواز هاست
در حریم آبی افسانه هاست
شهر من بوی تغزل می دهد
هر که می آید به او گل میدهد
دشت های سبز وسعت های ناب
نسترن نسرین شقایق آفتاب
باز این اطراف حالم را گرفت
لحظه ی پرواز بالم را گرفت
می روم آن سو تورا پیدا کنم
در دل آینه جایی وا کنم


سید محمود انوشه


لینک تاپیک ایشان در فروم خودمان
دکتر انوشه - متن سخنرانی دکتر انوشه(روانشناس معروف) در مورد روابط ...

و چه زیبا تلخی زهرِ فاصله ها را برایم شیرین کردی...
شنیدی ؟
ای زیبا ، ای بهترین ، تو را میگویم ،
تو که با کلمات دلنشینِ از دل بر آمده ات
مرا همچو بید مجنونی در برابر نسیم لطیف صبحدم رقصاندی
و من رقصیدم ...
رقصیدم و شبنم های به جا مانده از شب فرو ریختند
و چه ساده شبنم ها میریزند ،
غافل از بیداری ،
غافل از تیغ خورشید ،
غافل از مد روز
.
.
.