شکر خدا که از مدد بخت کار ساز
بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست

ترکان پارسی گو بخشندگان عمرند
ساقی بده بشارت پیران پارسا را

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده ی گزند مباد

فکر کنم شعر پست شده ی شما از حافظ نباشد

من همان دم که وضو ساختم از چشمه ی عشق
چار تکبیر زدم یکسره بر هر چه که هست

تا به دامن ننشیند ز نسیمت گردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول
آخر بسوخت جانم در کسب این فضایل

بده ساقی می باقی که در جنت نخواهی یافت
کنار آب رکناباد و گلگشت مصلا را

از هر کرانه تیر دعا کرده‌ام روان
باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

دی گفت طبیب از سر حسرت چو مروارید
هیهات که رنج تو ز قانون شفا رفت

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

در طریقت رنجش خاطر نباشد می بیار
هر کدورت را که بینی چو صفایی رفت رفت

تنور لاله چنان برافروخت باد بهار

که غنچه غرق عرق گشت وگل بجوش آمد

در خرابات مغان نور خدا می بینم
این عجب بین چه نوری زکجا می بینم

ما را که درد عشق و بلای خمار کشت
با وصل دوست یا می صافی دوا کند

شکر شکن شوند همه طوطیان هند
زین قند پارسی که به بنگاله می رود

در طریقت هر چه پیش سالک آید خیر اوست
در صراط مستقیم ایدل کسی گمراه نیست

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال
خطا نگر که دل امید در وفای تو بست

ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست
خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب

با دل آرایی مرا خاطر خوش است
کـــز دلـــم یک بـاره بــرد آرام را

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

تو دستگیر شو ای خضر پی خجسته که من
پیــــاده میــــروم و همــرهـــان ســــواراننـــد

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار
ور نه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی سپرم

ماییم و آستانه ی عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

تا کی کشم عتیبت از چشم دلفریبت
روزی کرشمه ای کن ای نور هر دو دیده

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنایان بنوازد آشنا را

از پی تفریح طبع و زیور حسن طرب
خوش بود ترکیب زرین جام با لعل مذاب

برق عشق از خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت
جور شاه کامران گر بر گدایی رفت رفت

تو پنداری که بدگو رفت و جان برد
حسابش با کرام الکاتبین است

تو نیز باده به چنگ آر و راه صحرا گیر
که مرغ نغنه سرا ساز خوش نوا آرد

در دیـــــر مغـــان آمـــــد یــــارم قـــدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگس مستش مست