بهتر که نمی شود
این زخم
عادت به بد خیمی دارد و
تو را زمین نمی گذارد و
اشک
پهن کرده سفره اش را روی صورتم
من
دست کشیده
از دوست داشتن تنی
من دست کشیده از دوست داشتنی
من
دست کشیده از منی
که اشک همچنان می بارد و
تو را زمین نمی گذارد و
باد
می پیچاند مرا دور روسری ات

مهدی صدیقی

می زنم کبریت بر تنهایی ام

تا بسوزد ریشه ی بی تابی ام

می روم تا هر چه غم پارو کنم

خانه ام را باز هم جارو کنم

می روم تا موی خود شانه کنم

خنده را مهمان این خانه کنم

می روم تا پرده ها را واکنم

دوست دارم ؛ دوست دارم

عشق را معنا کنم

شادی ام را رنگ آبی می زنم

بوسه بر طعم گلابی می زنم

می دوم خندان به سوی آینه

باز می خندم ؛ به روی آینه

می زنم یک شاخه گل بر موی خود

می نشینم باز بر زانوی خود

می نشانم روی دستم یک کتاب

تا بخوانم باز هم یک شعر ناب

آری !آری ! این منم این شاد و مست

دوست دارم عاشقی را هرچه هست

کدامین چشمه سمی شد ، که آب از آب می ترسد ؟
و حتی ، ذهن ماهیگیر ، از قلاب می ترسد
کدامین وحشت وحشی ، گرفته روح دریا را
که توفان از خروش و موج از گرداب می ترسد

گرفته وسعت شب را ، غباری آنچنان مبهم
که چشم از دیدگاه و ماه از مهتاب می ترسد
شب است و خیمه شب بازان و رقص وحشی اشباح
مژه از پلک و پلک از چشم و چشم از خواب می ترسد

فغان ، زین شهر کج باور ، که حتی نکته آموزش
زافسون و طلسم و رمل و اسطرلاب می ترسد
فضا را آنچنان آلوده ، دود نفرت ونفرین
که موشک هم ، ز سطح سکوی پرتاب می ترسد

طنین کار سازی هم ، زسازی بر نمی خیزد
که چنگ از پرده ها وسیم ، از مضراب می ترسد
سخن ، دیگر کن ای بهمن ! کجا باور توان کردن
که غوک از جلبک و خرچنگ از مرداب می ترسد


"بهمن رافعی"

عشق را با کفر و با ایمان چکار
عاشقان را با تن و با جان چکار
درد و خون دل بباید عشق را
قصه ی مشکل بباید عشق را
ساقیا خون جگر در جام کن
گر نداری درد از ما وام کن
عشق را دردی بباید دیده روز
گاه جان را پرده در گه پرده دوز
ذره ای عشق از همه آفاق به
ذره ای درد از همه عشاق به
عشق مغز کاینات آمد مدام
لیک نبود عشق بی دردی مدام

عطار نیشابوری

چه گریزی است ز من ؟
چه شتابی است به راه ؟
به چه خواهی بردن
در شبی این همه تاریک پناه ؟

مرمرین پله آن غرفه عاج !
ای دریغا که ز ما بس دور است
لحظه ها را دریاب
چشم فردا کور است.

نه چراغی است در آن پایان
هر چه از دور نمایان است .
شاید آن نقطه ی نورانی
چشم گرگان بیابان است .

من فرو مانده به جام
سر به جاده نهادن تا کی ؟
او در این جاست نهان
می درخشد در می

گر بهم آویزیم
ما دو سرگشته تنها ، چون موج
به پناهی که تو می جویی، خواهیم رسید
اندر آن لحظه ی جادویی اوج !

فروغ فرخزاد