روی خاکی و نم چشم مرا خوار مدار
چرخ فیروزه طربخانه ازین کهگل کرد

وصـــال دولت بیـــدار تــرسمت نــدهنــد
که خفته ای تو در آغوش بخت خواب زده

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم
ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما

از لعل تو گریبانم انگشتری زنهار
صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

احرام چو بندیم چو آن قبله نه اینجاست
در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت

تو عمر خواه و صبوری که چرخ شعبده باز
هـــزار بـــازی از این طرفــه تـــر برانگیـــزد

در خرابات مغان ما نیز هم منزل کنیم
کاین چنین رفته ست در عهد ازل تقدیر ما

اگر دشنام فرمایی و گر نفرین دعاگویم
جواب تلخ می زیبد لب لعل شکر خا را

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

ما که دادیم دل و دیده به طوفان بلا
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد
زان سبب جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما

اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده اند
کسی به حسن و ملاحت به یار ما نرسد

دل صنوبری ام همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
یــــارب این تاثیر دولت در کـــدامین کـــوکب است آ

تـــا به غایت ره میخـــانه نمیـــدانستم
ور نه مستوری ما تا به چه غایت باشد

دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال

بی تکلف بشنو دولت درویشانست

تو با خدای خود انداز کار دل و خوش دار
که رخم اگر نکند مدعی خدا بکند

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز
هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد

درحلقه ی گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح و هبوا یا ایها الکسارا

ای باد اگر به گلشن احباب بگذری

زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما

اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب
خجل از کرده خود پرده دری نیست که نیست

یک دل بنما که در ره او
بر چهره نه خال حیرت آمد

سیر سپهر و دور قمر را چه اختیار
در گردشند بر حسب اختیار دوست

تا سر زلف تو در دست نسیم افتاده است
دل سودا زده از غصه دو نیم افتاده است

به جان او که به شکرانه جان بر افشانم
اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست