دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

تو نازک طبعی و طاقت نیاری
گرانی های مشتی دلق پوشان

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافه بسی خون دلمن در جگر افتاد

تا گنج غمت در دل ویرانه عقیم است
همواره مرا کوی خرابات مفام است

تا چه کند با رخ تو دود دل من
آینه دانی که تاب آه ندارد
شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت
چشم دریده ادب نگاه ندارد

دلبر آسایش ما مصلحت وقت ندید
ور نه از جانب ما دل نگرانی دانست

توانگرا دل درویش خود به دست آور
که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

دوستان عیب نظر بازی حافظ نکند
که من او را زمحبان خدا می بیتم

ای که با سلسله ی زلف دراز آمده ای
فرصتت باد که دیوانه نواز آمده ای

در گوشه ی امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم

من گدا و تمنای وصل او هیهات
مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست

وفاداری و حق گویی نه کار هر کسی باشد
غلام آصف ثانی جلال الحق والدینم

ماییم و آستانه عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

تا جه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند
عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

مرا به دو رایت شد یقین که جوهر لعل
پـــدیـــد میشـــود از آفتـــاب عالمتــاب

برق عشق از خرمن پشمینه پوشی سوخت سوخت
جور شاه کامران گر بر گدایی رفت رفت

روی مقصود که شاهان به دعا می طلبند
مظهرش آیینه طلعت درویشان است

دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش
بخت گو پشت مکن روی زمین لشگر گیر
میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش
بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر

از بهر خدا زلف مپیرای که ما را
شب نیست که صد عربده با باد صبا نیست
باز آی که بی روی تو ای شمع دل افروز
در بزم حریفان اثر نور و صفا نیست

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید