دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال
بی تکلف بشنو دولت درویشان است

در آرزوی خاک در یار سوختیم
یاد آور ای صبا که نکردی حمایتی

ترک گدایی مکن که گنج بیابی
از نظر رهروی که در نظر آید

هر کو نکند فهمی زین کلک خیال انگیز
نقشش به حرام ار خود صورتگر چین باشد
جام می و خون دل هر یک به کسی دادند
در دایره ی قسمت اوضاع چنین باشد

تا فضل و عقل بینی بی معرفت نشینی
یک نکته ات بگویم خود را مبین و رستی

ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش
در غمت سیم شمار اشک و رخش را زر گیر

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی

نا امیدم مکن از سابقه ی لطف ازل
تو چه دانی که پس پرده که خوب است و که زشت

وصال او ز عمر جاودان به
خداوندا مرا آن ده که آن به

هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار
هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
یاران صلای عشق است گر می‌کنید

در شگفتم که درین مدت ایام فراق
بر گرفتی ز حریفان دل و دل می دادت

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
محتسب داند که من این کارها کمتر کنم

ما را به آب دیده شب و روز ماجراست
زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود

دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد

دلم که لاف تجرد زدی کنون صد شغل
به بوی زلف تو با باد صبحدم دارد

در طریقت هرچه پیش سالک آید خیر اوست
در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

جانا به حاجتی که ترا هست با خدای
کاخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

ای برادر موضع نا کشته باش
کاغذ اسپید نا بنوشته باش

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز
هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد

ز شوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند
بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مروارید