درآ که در دل خسته توان درآید باز
بیا که در تن مرده روان درآید باز

ز در درآ و شبستان ما منور کن
هوای مجلس روحانیان معطر کن

نه عمر خضر بماند نه ملک اسکندر
نزاع بر سر دنیای دون مکن درویش

شراب خانگیم بس می مغانه بیار
حریف باده رسید ای رفیق تو به وداع

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم

من چه گویم که تو را نازکی طبع لطیف
تا به حدی ست که آهسته دعا نتوان کرد

در سرای مغان رفته بود و آب زده
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

هر آب روی که اندوختم ز دانش و دین
نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

دلم رفت و ندیدم روی دلدار
فغان از این تطاول آه از این زجر

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می رسد مژده گل بلبل خوش الحان را

اسیر عشق شدن چاره خلاص من است
ضمیر عاقبت اندیش پیش بینان بین

تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت باج

تنـــور لالــه چنـــان بـــر فــروخت بـــاد بهـــار
که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد

دردا که از آن آهوی مشکن سیه چشم
چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج

جان بی جمال رویت میل جهان ندارد
وان کس که این ندارد حقا که جان ندارد

دلا چو پیر شدی حسن و نازکی مفروش
که این معامله در عالم شباب رود

دیدی دلا که آخر پیری و زهد و علم
با من چه کرد دیده ی معشوقه باز من

نقد دلی که بود مرا صرف باده شد
قلب سیاه بود از آن در حرام رفت

تو خانقاه و خرابات در میانه مبین
خدا گواه که هر جا که هست با اویم

محرم راز دل شیدای خود
کس نمی بینم ز خاص و عام را

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

این چنین موسمی عجب باشد
که ببندند میکده به شتاب

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

دور مجنون گذشت و نوبت ماست
هر کسی پنج روزه نوبت اوست

با دل آرایی مرا خاطر خوش است
کـــز دلـــم یکبـــاره بـــرد آرام را

یارب از ابر هدایت برسان بارانی
بیشتر زان که چو گردی ز میان برخیزم

ما را بر آستان تو بس حق صحبت است
ای خواجه باز بین به ترحم غلام را
حافظ مرید جام می است ای صبا برو
وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

آنچه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم
اگر از خم بهشت است و گر از باده مست

تیمار غریبان سبب ذکر جمیل است
جانا مگر این قاعده در شهر شما نیست

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد
هر که خاک در میخانه به رخسار ه نرفت

تا لشگر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند
عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

تاب بنفشه می دهد طره ی مشک سای تو
پرده ی غنچه می درد خنده ی دل گشای تو

وفــا و عهد نکــو بــاشد ار بیامــوزی
و گر نه هر که تو بینی ستمگری داند