در آرزوی خاک در یار سوختیم
یاد آور ای صبا که نکردی حمایتی

یاد باد آنکه نگارم چو کمر بربستی
در رکابش مه نو پیک جهان پیما بود

دست در حلقه آن زلف دو تا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور

روی خاکی و نم چشم مرا خوار مدار
چرخ فیروزه طربخانه ازین کهگل کرد

سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
که دور شاه شجاع است می دلیر بنوش

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری

یا وفا یا خبر وصل تو یا مرگ رقیب
بازی چرخ یکی زین همه بازی بکند

در بوستان حریفان مانند لاله و گل
هر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری

یاقوت جان فزایش از آب لطف زاده
شمشاد خوش خرامش در ناز پروریده

هواخواه توام جانا و می‌دانم که می‌دانی
که هم نادیده می‌بینی و هم ننوشته می‌خوانی

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

یکی از عقل می لافد یکی طامات می بافد
بیا کاین داوری ها را به پیش داور اندازیم

ما چو داریم دل و دیده به طوفان بلا
گوییا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

روان را با خرد در هم سرشتم
و زو تخمی که حاصل بود کشتم

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد
کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن
که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست

تعبیر رفت یار سفر کرده می رسد
ای کاج هر چه زود تر از در درآمدی

یاد باد آنکه صبوحی زده در مجلس انس
جز من و یار نبودیم و خدا با ما بود

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

دل از برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید

دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
کز عکس روی او شب هجران سر آمدی

یاران همنشین همه از هم جدا شدند
ماییم و آستانه ی دولت پناه تو

دارم امید برین اشک چو باران که دگر
برق دولت که برفت ار نظرم باز آید

اگر چه دوست به چیزی نمی خرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

تو گوهر بین و از خر مهره بگذر
ز طرزی کان نگرددشهره بگذر

تنم از واسطه ی دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

دامن از رشحه ی خون دل ما در هم چین
که اثر در تو رسد گر بخراشی ریشم

شاهدان در جلوه و من شرمسار کیسه ام

ای فلک این شرمساری تا به کی باید کشید