عارفی کو کند فهم زبان سوسن

تا بپرسد که چرا رفت و چرا بازآمد

ترسم این قوم که بر درد کشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

اشک خونین بنمودم بطبیبان گفتند

درد عشقست جگر سوز دوائی دارد

ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
دلم از عشوه ی شیرین شکر خای تو خوش

ترا که هرچه مرادست در جهان داری

چه غم ز حال ضعیفان نا توان داری

یا رب آن شاه وش ماه رخ زهره جبین
در یکتای که و گوهر یکدانه ی کیست

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین منست

در سرای مغان رفته بود و آب زده
نشسته پیر و صلایی به شیخ و شاب زده

همین که ساغر زرین خور نهان گردید
هلال عید به دور قدح اشارت کرد

دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
فراغتی و کتابی و گوشه چمنی

یعنی بیا که آتش موسی نمود گل
تا از درخت نکته ی توحید بشنوی

ترا آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

در این بازار گر سودیست با درویش خرسندست
خدایا منعمم گردان به درویشیو خرسندی

یار با ماست چه حاجت که زیارت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان مارا بس

ساقیا آمدن عید مبارک بادت
وان مواعید که کردی مرود از یادت

تویی آن جوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

تنها نه زر از دل من پرده بر افتاد
تا بود فلک شیوه ی او پرده دری بود

دهان شهد تو داده رواج آب خضر
لب چو قند تو بر از نبات مصر رواج

در دل ندهم ره پس از این مهر بتان را
مهــر لب او بر در ایــن خانــه نهادیــم

وز راه هوا مرغ دلم گشت هواگیر
ای دیده نگه کن که به دام که در افتاد

ز رقیب دیو سیرت به خدای خود پناهم
مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

تویی که به سرخوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه ی دلبران دهندت باج

ای پادشـــه خوبان داد از غـــم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

ترا آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو و باده و دفتر جایی