تو که کیمیا فروشی نظری به قلب ما کن
که بضاعتی نداریم و فکنده ایم دامی

شکر خدا که از مدد بخت کار ساز
برحسب آرزوست همه کار و بار دوست

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

درویش نمی‌پرسی و ترسم که نباشد
اندیشه آمرزش و پروای ثوابت

مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی

یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده مــا بــود که هــم بر غم زد

سالها دفتر ما در گروی صهبا بود
رونق میکده از درس و دعای ما بود

دیدم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
یک بیت از این قصیده به از صد رساله بود

دوام عمر و ملک او بخواه از لطف حق ای دل
که چرخ این سکه دولت به دور روزگاران زد

دورم به صورت از در دولت سرای تو
لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم

مــن چه گویم که تــرا نـــازکی طبع لطیف
تا به حدی است که آهسته دعا نتوان کرد

تو شمع انجمنی یک زبان و یک دل شو
خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش

در گوشه ی امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم
گفتی که حافظ دل سرگشته ات کجاست
در حلقه های آن خم گیسو نهاد ایم

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه ای از نفحات نفس یار بیار

رحم آر بر دل من کز مهر روی خوبت
شد شخص ناتوانم باریک چون هلالی

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم
شمع هر جمع مشو ورنه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

ما که دادیم دل و دیده به طوفان بلا
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد
کامم ز تلخی غم چون زهر گشت
بانگ نوش شاد خواران یاد باد

دمی با غم به سر بردن جهان یکسر نمی ارزد
به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی ارزد

در خرابات مغان ما نیز هم منزل کنیم
کاین چنین رفته ست در عهد ازل تقدیر ما

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

ما در درون سینه هوایی نهفته ایم
بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود
بر خاک راه یار نهادیم روی خویش
بر روی ما رواست اگر آشنا رود

در نیل غم فتاد و سپهرش به طنز گفت
الان قـــد نـــدمت و مـــا ینفـــع النـــدم

مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او
عکس خود دیدگمان بردکه مشکین خالی ست

تــــرا ز کنگره عـــرش میــــزننـــد صفیــــر
ندانست که در این دامگه چه افتاده است

تو خود ای گوهر یکدانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد