از چلچله خوانیِ کلاغ وُ
نرگسنمایی ِ خرزهره ... خسته ام
خسته ام از آوازهای ناخوشِ خولیابن یزید
از تقسیم نور
به سیاهی ، خاکستری ، سپید

اینجا ؛ وقتی حشرات
راه به رؤیای سیمرغ و ستاره میبَرَند
نگفته پیداست که عنکبوت
چه تاری برای تحملِ پروانه تنیده است

خسته ام
خیلی خسته ام ...

"سید علی صالحی"

شنیدم چون دل من
دل تو بی قراره
تو هم در انتظاری
که برگردم دوباره
شنیدم هر کجایی به دردم آشنایی
نه از یاد تو رفتم نه از یادم جدایی
شنیدم هر بهاری
دلت همچون پرستو
به دنبال دل من
کشیده پر به هر سو
بنفشه بازم اومد
بیا بس کن جدایی
امید آخرینم
دلم تنگه کجایی

شنیده ام عزیز من که هر کجایی
تو هم ,چو من به درد این دل آشنایی
شنیده ام عزیز من که هر کجایی
تو هم ,چو من به درد این دل آشنایی
بازآ با هم دنیایی بسازیم
از این شبها فردایی بسازیم
بازآ با هم دنیایی بسازیم
از این شبها فردایی بسازیم

شنیده ام عزیز من که هر کجایی
تو هم ,چو من به درد این دل آشنایی
شنیدم چون دل من
دل تو بی قراره
تو هم در انتظاری
که برگردم دوباره
شنیدم هر کجایی به دردم آشنایی
نه از یاد تو رفتم نه از یادم جدایی
شنیدم هر بهاری
دلت همچون پرستو
به دنبال دل من
کشیده پر به هر سو
بنفشه بازم اومد
بیا بس کن جدایی
امید آخرینم
دلم تنگه کجایی
دلم تنگه کجایی

حمیرا بانوی آواز

بر آبی چین افتاد سیبی به زمین افتاد
کامی ماند زنجره خواند

همهمه ای خندیدند ، بزمی بود برچیدند
خوابی از چشمی بالا رفت
این رهرو تنها رفت بی ما رفت

رشته گسست
من پیچم من تابم
کوزه شکست ؛ من آبم

سنگ پیوندش با من کو ؟
آن زنبور پروازش تا من کو ؟
نقشی پیدا آیینه کجا ؟
این لبخند لبها کو ؟
موج آمد ؛ دریا کو ؟

می بویم بو آمد ؛ از هر سو هو آمد
من رفتم او آمد او آمد ...

*سهراب سپهری*

وقتي که تو رفتي
خورشيد نمرده
دريا و بيابان خدا دست نخورده
وقتي که تو رفتي
قلبي نشکسته
اشکم نشده سيل و مرا سيل نبرده

وقتي که تو رفتي
وقتي که تو رفتي
انگار که هرگز تو را ديده نديده
انگار که تشنه به دريا نرسيده
انگار که شمعي در جمع نبوده
پروانه پرش را به آتش نکشيده

وقتي که تو رفتي
وقتي که تو رفتي
انگار که عشقي به دل نطفه نبسته
انگار که مستيم و سبوحي نشکسته
انگار که عمري بر باد نرفته
بيمار به اميد طبيبي ننشسته
وقتي که تو رفتي
چشم من خسته
بيخواب نمانده بيخواب نمانده
وقتي که تو رفتي
در سينه دل من
بي تاب نمانده بي تاب نمانده

وقتي که تو رفتي
خورشيد نمرده
دريا و بيابان خدا دست نخورده
وقتي که تو رفتي
قلبي نشکسته
اشکم نشده سيل و مرا سيل نبرده
دريا و بيابان خدا دست نخورده
اشکم نشده سيل و مرا سيل نبرده
اشکم نشده سيل و مرا سيل نبرده

حمیرا بانوی آواز ایران

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا
آه افسوس و سرشک گرم و داغ حسرت است
آنچه از عمر سبک‌رفتار می‌ماند به جا
کامجویی غیر ناکامی ندارد حاصلی
در کف گلچین ز گلشن، خار می‌ماند به جا
جسم خاکی مانع عمر سبک‌رفتار نیست
پیش این سیلاب، کی دیوار می‌ماند به جا؟
هیچ کار از سعی ما چون کوهکن صورت نبست
وقت آن کس خوش کزو آثار می‌ماند به جا
زنگ افسوسی به دست خواجه هنگام رحیل
از شمار درهم و دینار می‌ماند به جا
نیست از کردار ما بی‌حاصلان را بهره‌ای
چون قلم از ما همین گفتار می‌ماند به جا
عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور
برگ صائب بیشتر از بار می‌ماند به جا

آرام باش ، حوصله کن
آب های زودگذر
هیچ فصلی را نخواهند دید

از ریگ های ته جویبار شنیده ام
مهم نیست که مرا
از ملاقات ماه و گفت و گوی باران
بازداشته اند

من برای رسیدن به آرامش
تنها به تکرار اسم تو
بسنده خواهم کرد

حالا آرام باش
همه چیز درست خواهد شد !!


"سید علی صالحی"

دنگ ... دنگ ....
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من
لحظه ام پر شده از لذت
یا به زنگار غمی آلوده است
لیک چون باید این دم گذرد
پس اگر می گریم
گریه ام بی ثمر است
و اگر می خندم
خنده ام بیهوده است ...

دنگ ... دنگ ....
لحظه ها می گذرد
آنچه بگذشت ، نمی آید باز
قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز
مثل این است که یک پرسش بی پاسخ
بر لب سر زمان ماسیده است
تند برمی خیزم
تا به دیوار همین لحظه که در آن همه چیز
رنگ لذت دارد ، آویزم
آنچه می ماند از این جهد به جای
خنده لحظه پنهان شده از چشمانم
و آنچه بر پیکر او می ماند
نقش انگشتانم ...

دنگ ...
فرصتی از کف رفت
قصه ای گشت تمام.
لحظه باید پی لحظه گذرد
تا که جان گیرد در فکر دوام
این دوامی که درون رگ من ریخته زهر
وا رهاینده از اندیشه من رشته حال
وز رهی دور و دراز
داده پیوندم با فکر زوال ...

پرده ای می گذرد
پرده ای می آید
می رود نقش پی نقش دگر
رنگ می لغزد بر رنگ
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ
دنگ ... دنگ ....

دنگ ...


"سهراب سپهری"

من دلم می خواهد
خانه ای داشته باشم پر دوست
کنج هر دیوارش
دوستهایم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو
هرکسی می خواهد
وارد خانه ی پر عشق و صفای من گردد
یک سبد بوی گل سرخ
به من هدیه کند
شرط وارد گشتن
شست و شوی دلهاست
شرط آن داشتن
یک دل بی رنگ و ریاست
بر درش برگ گلی می کوبم
روی آن با قلم سبز بهار
می نویسم ای یار
خانه ی ما اینجاست
تا که سهراب نپرسد دگر
خانه دوست کجاست؟