ما را بر آستان تو بس حق صحبت است
ای خواجه باز بین به ترحم غلام را

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

تازیان را غم احوال گرانباران نیست
پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

منظور خردمند آن ماه که او را
با حسن ادب شیوه ی صاحب نظری بود

در ازل پرتو حسنت به تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

دگر به صید حرم تیغ بر مکش زنهار
وزانکه با دل ما کرده ای پشیمان باش

تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت

تعبیر رفت یار سفر کرده می رسد
ای کاج هر چه زود تر از در در آمدی

راه دل عشاق زد آن چشم خماری
پیداست از این شیوه که مست است شرابت

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

ترک عاشق کش من مست برون رفت امروز
تا دگر خون که از دیده روان خواهد بود

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد مصرفش گل است و نبید

تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت

ترک گدایی مکن که گنج بیابی
از نظر رهروی که در نظر آید

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

از لعل تو گریبانم انگشتری زنهار
صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز
و گرنه عاشق و معشوق راز دارانند

دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد

یاد باد آنکه نهانت نظری با ما بود
رقم مهر تو بر چهره ی ما پیدا بود