مهربانی

به هر دَر که زدم حلقه آویز
ندیدم به جز از هجر و جدایی و گریز
بکن این حرف به گوش ات آویز
که کنی باد گران ، کنه دلت مهرآمیز

پندار

نگاهم با نگاهت آشنا شد
درون دل چه طوفانها به پا شد
تو پنداری که از زنجیره غم
دل ِ در بند از غمها رها شد

آن هم

شور
هیجان
نشاط
باور
عشق نیز ، با وجود تو بود
توفان آمد
همه گریختند
تنها اندک نشاطی ماند
آن هم ، اگر تو بمانی

اتفاق

هر شعر اتفاقی است در خلاء
اینجا که منم
می بویمش
می جویمش
هر شعر
اتفاقی است در خلاء

از دور دست رؤیاها

به عمق دریا ، به وسعت صحرا
بلندی کوههای راستینی
و ایستایی را در تو می بینم
گام های استوار را در تو می جویم
من ، تو را می شناسم ، از دور دست رؤیا
عشق پناه گرفته در وجودت
آسان می کند ، شناخت دریا را
مهر درمان ناپذیرت
آسان می کند شناخت صحرا را
صداقت و ایمانت
آسان می کند باور کوهها را
من ، تو را می شناسم

اعتیاد

چشمانت را ، بستی
گوشهایت ، کر نما
زبانت ، ساز خود
مشامت ، در مسیر باد
دستانت را ، باز کردی
که داشته باشی
لعنت بر این اعتیاد

باد

رفته ام از یاد
گفته ام با باد
رمز زیستن را
راز بودن را ...

بودن

وقتی با منی ، خود را احساس می کنم
وقتی برای تو تلاش می کنم
هستم
وقتی به یاد توأم
هستم
برای همین است
که دوستت دارم
با تو هستم

تو بگو

چیستم من ؟ کیستم من ؟
من کجایم ؟
تو بگو راز حیات
تو بگو رمز کلام
نیستم ، زیستم من
تو بگو هر چه که هست
چیستم ، کیستم من ؟
تو بگو راز بیان را

جدایی

موسیقی بود
قهوه بود
سیگار بود
آفتاب دلچسبی هم بود
فقط تو بودی