ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عشق
پیرانـــه سر مکن هنـــری ننگ و نـــام را

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود
بنده ی من شو و بر خور ز همه سیم تنان

دیده را دستگه در و گهر گر چه نماند
بخــورد خونی و تدبیــر نثـــاری بکند

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد

تنـــور لالـه چنـــان بر فـــروخت بـــاد بهــــار
که غنچه غرق عرق گشتو گل به جوش آمد

تلقین و درس اهل نظر یک اشارت است
گفتـــم کنــایتی و مکـــرر نمــی کنـــم

وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید
مطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی

توبه کردم که نبوسم لب ساقی و کنون
می گزم لب که چرا گوش به نادان کردم

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند
چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

مرا به دور لبت شد یقین که جوهر لعل
پـــدیــد میشود از آفتــــاب عالمتــــاب

یاد باد آنکه نگارم چو کمر بر بستی
در رکابش مه نو پیک جهان پیما بود

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

اگر آن ترک شیرازی بــه دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

مکارم تو به آفاق می برد شاعر
از او وظیفه و زاد سفر دریغ مدار