یک شبی با یاد تو بدرود خواهم گفت و رفت
خاطراتت را به جوی آب خواهم گفت و رفت
س

سر حق بر ورق شـعبده ملحق نکنیم
شاه اگر جرعه رندان نه به حرمت نوشد
التفاتـش به می صـاف مروق نکنیم
خوش برانیم جهان در نظر راهروان
ن

نه ملک پادشا را در چشم خوبرویان

وقعیست ای برادر نه زهد پارسا را


ی

شب دراز نخفتم که دوستان گویند

به سرزنش عجبا للمحب کیف ینام


ع

بلبل باغ سرای صبح نشان می‌دهد

وز در ایوان بخاست بانگ خروسان بام


ف

چنین که دست خیالت گرفت دامن من

چه بودی ار برسیدی به دامنت دستم


ک

نماز کردم و از بیخودی ندانستم

که در خیال تو عقد نماز چون بستم


و

وز دیده من بدین نهانی که تویی
وصاف تو را وصف نداند کردن

ط

طرف چمن و طواف بستان

بي لاله عذار خوش نباشد

رقصيدن سرو و حالت گل

بي صوت هزار خوش نباشد

.................
ل
:cool:

لازمه عاشقیست رفتن و دیدن ز دور
ور نه ز نزدیک هم رخصت دیدار هست

ج

جهان و کار جهان جمله هیچ در هیچ است
هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق

م

مر حبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
تا کنم جان از سر رغبت فدای نام دوست

ن

نی قصه​ی آن شمع چه گل بتوان گفت

نی حال دل سوخته دل بتوان گفت
:p
http://freesmile.ir/smiles/6021_LaieA_013.gif

گ

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت

//...

//... این چیه؟؟؟

//... این یعنی با هر کلمه ای که دوست داری به انتخاب خودت

پرکشيدن بر چشم‌انداز سوزان و
بر قله‌های پربرف
تا سرسبزی‌ها:
این‌جا برمن است و حالا صداها در سرم گرد می‌آیند و
در آن صدا يگانه می‌شوند:
از آن شب
که در اتاقی تاريک از دیدار خبر دادند.
آری، به "برمن" باز می‌گردم
و دیگر بار این دوری‌است
که بر دقايقِ دلواپسی افزوده می‌شود.

نامه‌ای که در هوا چرخید و
من که نمی‌دانم چگونه بايد نوشت، آن‌جا که پاسخی نيست
و حضور بی وقفه‌ی شعر، دیگربار
تنيده به وقایع موطن جوانی
با نامه‌ای و عکسی در روزنامه
و تصویرش در اعتراضِ دانشجويان.


ی
:41:

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب
کز هر زبان که می شنوم نا مکرر است


پ

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
نا خلف باشم اگر من به جوی نفروشم
ز

ز لب دوختن غنچه را زندگی ست
چو بشکفت زان پس پراکندگی ست

د

دوست نباشد به حقیقت که او

دوست فراموش کند در بلا


ج

جانم بگیر و صحبت جانانه ام بخش
کز جان شکیب هست و ز جانان شکیب نیست

ک

کمندش می‌دواند پای مشتاق

بیابان را نپرسد چند میلست




م

دوست نباشد به حقیقت که او

دوست فراموش کند در بلا


ذ

ذلت ، ذلت ، ذلت این زندگی کبود این تلخ بنفش
زخمی ست که سالهاست بر دوش من است
ن

غريبي بس مرا دلگير دارد
فلک بر گردنم زنجير دارد
فلک از گردنم زنجير بردار
که غربت خاک دامن گير دارد:p
:p
ز

ز جام باده خاموش گویا

تو را بی‌خویش بنشاند خمش کن


ج

جهانیان همه گر منع من کنند از عشق
من آن کنم که خداوندگار فرماید{شیت شدن}
ه

فلک جز عشق محرابی ندارد
جهان بی خاک عشق آبی ندارد

ی

یاری اندر کس نمیبینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

چ

علی ای همای رحمت توچه آیتی خدارا
که به ماسوا فکندی همه سایه هما را

ذ