ای دلیل دل گمگشته خدا را مددی
که غریب ار نبرد ره به دلالت برود

در بوستان حریفان ماند لاله و گل
هر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری

تو گرخواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبــا را گـــو که بـــردارد زمانی بـــرقع از رویت

بر لب چشمه نهادند لب تشنه من
دردو رنج از دل غمدیده زدودند مزا

تا چه کند با رخ تو دود دل من
آینه دانی که تاب آه ندارد

در بیابان گر به شوق کعبه حواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور

تا چه مجمر نفسی دامن جانان گیرم
جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول
آخر بسوخت جانم در کسب این فضائل

من سر گشته هم از اهل سلامت بودم
دام راهم شکن طره ی هندوی تو بود

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد

نالها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می سرود
گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش

شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
یاران صلای عشق است گر می‌کنید کاری

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید

درنیل غم فتاد و سپهرش به طنز گفت
الان قــد نــدمــت و مــا ینفــع النــدم

مگر نسیم تنت صبح در چمن بگذشت
که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید

دل سرا پرده ی محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست

تا ابد بوی محبت بمشامش نرسد

هرکه خاک در میخانه به رخسار نرفت

تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب
جان عزیز خود به نوا می فرستمت

تکیه بر تقوی و دانش در طریقت کافریست

راهرو گر صد بار افتد توکل بایدش

شاه شمشاد قدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت آن سروم که این قدم دارد

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند
تا ابد سر نکشد و ز سر پیمان نرود

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش

این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

مگر نسیــم خطت صبح در چمن بگذشت
که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید

در آستان جانان از آسمان میندیش

کز اوج سر بلندی افتی بخاک پستی

یارب آن آهــوی مشکین به ختن باز رسان
وان سهی سرو خرامان به چمن باز رسان

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت سروم که این قدم دارد

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند
چشم دارم که به جاه از همه افزون باشی

یارب بکه شاید گفت این نکته که در عالم

رخساره بکس ننمود آن شاهد هر جایی