اوصاف علی به گفتگو ممکن نیست
گنجایش بحر در سبو ممکن نیست

خسروا دادگرا شیر دلا بحر کفا
ای جلال تو به انواع هنر ارزانی
همه آفاق گرفت و همه اطراف گشاد
صیت مسعودی و آوازه ی شه سلطانی

ذره را خورشید رخشان در کنار
گر گرفت از همت بالا گرفت

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز قلب بیمارت هزاران درد بر چینم

عید رمضـــان آمـــد و مـــاه رمضان رفت
صد شکر که این آمد صد حیف که آن رفت

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست
هـــر کجا هست خــدایا بــه سلامت دارش

برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

گویند مرا چو زاد مادر
پستان به دهان گرفتن آموخت
دستم بگرفت و پابه پا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت

سرّ خدای که آن عارف سالک به کس نگفت
در حیــرتم کــه بــاده فــروش ار کجــا شنیــد

گوش اگر گوش تو ناله اگر ناله ماست
آنکه البته به جایی نرسد فریاد است

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بگرفتند و به پیمانه زدند

یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد

گفتم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم ؟ که غم از دل برود چون تو بیایی

امروز دیدم یار را آن رونق هر کار را
می‌شد روان بر آسمان همچون روان مصطفی

خورشید از رویش خجل گردون مشبک همچو دل

از تابش او آب و گل افزون ز آتش در ضیا


گفتم که بنما نردبان تا برروم بر آسمان

گفتا سر تو نردبان سر را درآور زیر پا


چون پای خود بر سر نهی پا بر سر اختر نهی

چون تو هوا را بشکنی پا بر هوا نه هین بیا


بر آسمان و بر هوا صد رد پدید آید تو را

بر آسمان پران شوی هر صبحدم همچون دعا

مولوی

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سرآید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر بر آید
گفتم که بر نگاهت راه نظر ببندم
گفتا که شبرو هستم از راه دیگر آیم

بگیر نبض دل و دین خود ببین چونی

نگاه کن تو به قاروره عمل یک بار

زهر است عطای خلق هرجند که دوا باشد
حاجت ز که میخواهی جایی که خدا باشد

درج عطا شد پدید غره دریا رسید

صبح سعادت دمید صبح چه نور خداست

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند

طرفه قفال کز انفاس کند قفل و کلید

من دکان بستم کو فاتح ابواب شدست