یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید

در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب

یارب مباد آنکه گدا معتبر شود

در نمی گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست
خرم آن کز نازنینان بخت برخوردار داشت

تو کیمیا فروشی نظری بقلب ما کن

که بضاعتی نداریم و فکنده ایم دامی

یـارب مگیرش ار چــه دل چون کبــوتــرم
افکند و کشت و عزت صید حرم نداشت

تنها نه ز راز دل من پرده بر افتاد
تا بود فلک شیوه او پرده دری بود

دل آزرده مارا به نسیمی بنواز

یعنی آن جان زتن رفته بتن باز رسان

نازنین تر ز قدت در چمن حسن نزیست
خوشتر از نقش تو در عالم تصویر نبود

دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی

من نه آنم که دگر گوش بتزویر کنم

مبتلایی به غم محنت و اندوه و فراق
ای دل این ناله و افغان تو بی چیزی نیست

تا دم از شام سر زلف تو هرجا نزند

با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست

رهرو منزل عشقیم و زسر حد عدم

تا به اقلیم وجود این همه راه آمده ایم

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافـه بسی خون دلم در جگــر افتاد

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانائی

یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان

نگار می فروشم جرعه داد

که ایمن گشتم از مکر زمانه

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
مــا کجاییــم و ملامتگــر بیکـار کجاست

تا کی از دستم برآید تیر تدبیر مراد

درکمینم و انتظار وقت فرصت میکنم

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه ی نامحرم زد

دیده ی بد بین بپوشان ای کریم عیب پوش
زین دلیری ها که من در کنج خلوت می کنم

ما محرمان خلوت انسیم غم مخور

با یار آشنا سخن آشنا بگو

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد

در گذر از غصه و از اشک و آه
خنـــده بکـن از تــه دل قاه قاه

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی

کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد

کز دست بخواهد شد پایان شکیبایی

یارب امان ده تــا بـاز بیند
چشم جهان روی حبیبان

مــرا امیــد وصــــال تــو زنــــده مــی دارد
و گرنه هردمم ازبیم هجرتوست بیم هلاک

کس ندانست که منزلگه معشوق کجاست

اینقدر هست که بانگ جرسی می آید

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده ایم

مبـاش در پی آزار و هر چــه خواهی کــن
که در شریعت ما غیر از این گناهی نیست

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

از لعل تو گر یابم انگشتری زنهار


صد ملک سلیمانم در زیر نگین باشد

دو نصیحت کنمت بشنو و صد پند ببر
از در عیش در آو به ره عیب مپوی