یــا رب تو این جـوان دلاور نگاه دار
کز تیر آه گوشه نشینان حذر نکرد

دل آزرده ما را به نسیمی بنواز

یعنی آن جان زتن رفته بتن باز رسان

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
بنال بلبل بیــدل که جای فریــاد است

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته ات بدو دست دعا نگه دارد

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل
مرد یزدان شو و فارغ از این همه خونین کفنان

نه به هفت آب که رنگش بصد آتش نرود

آنچه با خرقه زاهد می انگوری کرد

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم
چون نافه بسی خون دلــم در جگر افتـاد

د ر گوشه ی امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهاه ایم

مستم کن آنچنان که ندانم ز بی خودی
در عرصه ی خیال که آمد و کدام رفت

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیمست

همواره مرا کنج خرابات مقامست

تخم وفا و مهر در این کهنه کشتزار
آنگه عیان شود کـه بــود موسم درو

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

با خاک کوی دوست بفردوس ننگریم

من از نسیم سخن چین چه طرف بر بندم
که سرور است درین باغ نیست محرم راز

زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت

کانکه شد کشته او نیک سرانجام افتاد

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

رهر وی باید جهانسوزی نه خامی بیغمی

یاد باد آنکه چو یاقوت قدح خنده زدی
در میان من و لعل تو حکایت ها بود

دولت فقر خدایا بمن ارزانی دار

کین کرامت سبب حشمت و تمکین منست

تـــا بـــه دامــان ننشینــد ز نسیمش گـــردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست

تا دل هرزه گرد من رفت بچین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمیکند

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار
ور نه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست

تا چند همچو شمع زبان آوری کنی

پروانه مراد رسید ای محب خموش

شاه خوبانی و منظور گدایان شده ای
قدر این مرتبه نشناخته ای یعنی چه

من غلام نظر آصف عهدم کورا

صورت خواجگی وسیرت درویشانست

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیمست

همواره مرا کنج خرابات مقامست

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

دردمندی من سوخته زار و نزار

ظاهرا حاجت تقریر و بیان اینهمه نیست

ای آفتاب آیینه دار جمال تو
مشک سیاه مجمره گردان خال تو

وانگهم در داد جامی کز فروغش بر فلک

زهره در رقص آمد و بربط زنان میگفت نوش

اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود

ببین که جام زجاجی چه طرفه اش بشکست

لنگر حکم تو ای کشتی توفیق کجاست

که درین بحر کرم غرق گناه آمده ایم