تو کز سرای طبیعت نمی روی بیرون
کجا به کوی طریقت گذر توانی کرد

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته ات بدو دست دعا نگه دارد

دمی با غم بسر بردن جهان یکسر نمی ارزد

بمی بفروش دلق ما کزین بهتر نمی ارزد

در گوشه ی امید چو نظارگان ماه
چشم طلب بر آن خم ابرو نهاده ایم

دور گردون گر دو روزی بر مراد نرفت

دائمایکسان نباشد حال دوران غم مخور

روا مدار خدایا که در حریم وصال
رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد

یغمای عقل و دین رابیرون خرام سرمست

در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان

الا ای پیر فرزانه مکن منعم زمیخانه

که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

ماییم و آستانه عشق و سر نیاز
تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

جای آنست که خون موج زند در دل لعل

زین تغابن که خزف می کشد بازارش

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

هر که خاک در میخانه برخسار نرفت

ترک درویش مگیر ار نبود سیم و زرش
در غمت سیم شمار اشک و رخش را زرگیر

روزگاریست که سودای بتان دین منست

غم این کار نشاط دل غمگین منست

روزگاریست که دل چهره مقصود ندید

ساقیا آن قدح آینه کردار بیار

راز سر بسته ی ما بین که به دستان گفتند
هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر

رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت

مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد