اینم هم تقدیم به کسانی که مثل من ساز روزگار هیچوقت با آنها همساز نبود


تو ای ساغر هستی به کامم ننشستی

ندانم که چه بودی،ندانم که هستی

در بطن من شکسته ای، در کام او نشسته ای

نوش تو بر سنگین دلان،زهری به کام خستگان

من همان اشک سرد آسمانم،نقش دردی به دیوار زمانم

بی سر انجام و بی نام نشانم،چون غباری بجاست کاروانم

تو ای ساغر هستی به کامم ننشستی

ندانم که چه بودی،ندانم که هستی

تنهاترین تنها منم،سرگشته و رسوا منم

آه ای فلک،ای آسمان تاکی ستم بر عاشقان

بشنو تو فریاد مرا ،آه ای خدا مهربان

عشق تو خوابی بود و بس،نقش سرابی وبس

این آمدن این رفتنم،رنج و عذابی بود و بس

ای فلک بازی چرخ تو نازم، بی گمان آمدم تا که ببازم

( ترانه ساغر هستی مرحوم هایده )

با آ ن کلام که بیداریم را
همیشه تازه می کند
برایت
از سروده های نا گفته دل
آنی را بر گزیده ام
که شوق کودکانه را
همیشه تازه می کند در دلم
به لحظه دیدارهای گاه به گاهت
پس بگذار
بی پرده بگویمت : سلام
که در تبسم زیبایت
وقار هزار شکوفه دیدنی ست !

دل کباب جیگر کباب دل بی دلبر کباب

دل بخور غصه نخور غصه دلا خون می کنه

خنده کن خنده چه زود غصه را بیرون می کنه

دل کباب جیگر کباب دل بی دلبر کباب

حسن کبابی مهمون نون و کباب عالیت می کنه

راس راسی از دور دود کبابش حالیت به حالی می کنه

مشو از این دل خونین جگر ای رهگذر غافل که ماهم در بساط خود دلی داریم ای بی دل

این دو روزه زندگی غصه و ماتم نداره هرکی شاد و خندونه والله چیزی کم نداره

این زمونه هیچ کسی عیش فراهم نداره

کسی که مثل هیچ کس نیست....(بسیار زیبا)

زنده یاد خانم فروغ فرخزاد از مجموعه "ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد"

من خواب دیده ام که کسی می آید
من خواب یک ستاره ی قرمز دیده ام
و پلک چشمم هی می پرد
و کفشهایم هی جفت میشوند
و
کور شوم
اگر دروغ بگویم
من خواب آن ستاره ی قرمز را
وقتی که خواب نبودم دیده ام
کسی می آید
کسی می آید
کسی دیگر
کسی بهتر
کسی که مثل هیچ کس نیست مثل پدرنیست
مثل انسی نیست
مثل یحیی نیست
مثل مادر نیست
و مثل آن کسی ست که باید باشد
و قدش از
درختهای خانه ی معمار هم بلندتر است
و صورتش از صورت امام زمان هم روشن تر
و از برادر سید جواد هم که رفته است
و رخت پاسبانی پوشیده است نمی ترسد
و از خود خود سید جواد هم که تمام اتاقهای منزل ما مال اوست نمیترسد
و اسمش آن چنانکه مادر
در اول نماز و در آخر نماز صدایش
میکند
یا قاضی القضات است
یا حاجت الحاجات است
و میتواند
تمام حرفهای سخت کتاب کلاس سوم را
با چشمهای بسته بخواند
و میتواند حتی هزار را بی آنکه کم بیاورد از روی بیست میلیون بردارد
ومی تواند از مغازه ی سید جواد هر چه قدر جنس که لازم دارد نسیه بگیرد
و
میتواند کاری کند که لامپ الله
که سبز بود مثل صبح سحر سبز بود
دوباره روی آسمان مسجد مفتاحیان روشن شود
آخ ...
چه قدر روشنی خوبست
چه قدر روشنی خوبست
و من چه قدر دلم می خواهد
که یحیی
یک چارچرخه داشته باشد
و یک چراغ زنبوری
و من چه قدر دلم میخواهد
که روی چارچرخه ی یحیی میان هندوانه ها و خربزه ها بنشینم
و دور میدان محمدیه بچرخم
آخ ...
چه قدر دور میدان چرخیدن خوبست
چه قدر روی پشت بام خوابیدن خوبست
چه قدر باغ ملی رفتن خوبست
چه قدر مزه ی پپسی خوبست
چه قدر سینمای فردین خوبست
و من چه قدر از همه ی چیزهای
خوب خوشم می آید
و من چه قدر دلم میخواهد
که گیس دختر سید جواد را بکشم
چرا من این همه کوچک هستم
که در خیابانها گم میشوم
چرا پدر که این همه کوچک نیست
و در خیابانها هم گم نمی شود
کاری نمی کند که آن کسی که بخواب من آمده ست روز آمدنش را جلو بیاندازد
و مردم
محله کشتارگاه که خاک باغچه هاشان هم خونیست
و آب حوض هاشان هم خونیست
و تخت کفش هاشان هم خونیست
چرا کاری نمی کنند
چرا کاری نمی کنند
چه قدر آفتاب زمستان تنبل است
من پله های پشت بام را جارو کرده ام
و شیشه های پنجره را هم شسته ام
چرا پدر فقط باید
در خواب
خواب ببیند
من پله های پشت بام را جارو کرده ام
و شیشه های پنجره را هم شسته ام
کسی می آید
کسی می آید
کسی که در دلش با ماست در نفسش با ماست در صدایش با ماست
کسی که آمدنش را نمی شود
گرفت
و دستبند زد و به زندان انداخت
کسی که زیر درختهای کهنه ی یحیی بچه کرده
است
و روز به روز بزرگ میشود
کسی از باران از صدای شر شر باران
از میان پچ و پچ گلهای اطلسی
کسی از آسمان توپخانه در شب آتش بازی می آید
و سفره را می اندازد
و نان را قسمت میکند
و پپسی را قسمت میکند
و باغ ملی را قسمت میکند
و شربت سیاه سرفه را قسمت میکند
و روز اسم نویسی را قسمت میکند
و نمره مریضخانه را قسمت میکند
و چکمه های لاستیکی را قسمت میکند
و سینمای فردین را قسمت میکند
درخت های دختر سید جواد را قسمت میکند
و هر چه را که باد کرده باشد قسمت میکند
و سهم ما را هم می دهد
من خواب دیده ام...