الا ای پیر فرزانه مکن منعم زمیخانه

که من ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

من همان روز ز فرهاد طمع ببریدم
که عنان دل شیدا به لب شیرین داد

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت

بتماشای تو آشووب قیامت برخاست

ناز ها زان نرگس مستانه اش باید کشید
این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار

زانکه چالاکتر از این حرکت باد نکرد

دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال
بی تکلف بشنو دولت درویشان است

تا زمیخانه و می نام و نشان خواهد بود

سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

در راه عشق وسوسه ی اهرمن بسی ست
پیش آی و گوش دل به پیام سروش کن

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بیدل که جای فریاد است

تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز
بنیاد بر کرشمه ی جادو نهاده ایم

دل بیمار شد از دست رفیقان مددی

تا طبیبش بسر آریم و دوایی بکنیم

شکر آنرا که میان من و او صلح افتاد

صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

سرها بریده بینی بی جرم و جنایت

نظر پاک تواند رخ جانان دیدن

که در آیینه نظر جز بصفا نتوان کرد

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

ازهر کرانه تیر دعا کرده ام روان

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

دولتی را نباشد غم از آسیب زوال

بی تکلف بشنو دولت درویشانست

مکن ز غصه شکایت که در طریقت طلب

براحتی نرسید آنکه زحمتی نکشید

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب

کز هر زبان که میشنوم نا مکررست

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودا زده از غصه دو نیم افتادست

دور گردون گر دو روزی بر مراد نرفت

دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست

در سر کلاه بشکن در بر قبا بگردان

مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم

آه اگر خرقه پشمین بگرو نستانند