تو که کیمیا فروشی نظری به قلب ما کن

که بضاعتی نداریم و فکنده ایم دامی

تو خود ای گوهر یکدانه کجایی آخر

کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

دوش سودای رخش گفتم ز سر برون کنم

گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
که اعتراض به اسرار علم غیب کند

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف

ا یخضر پی خجسته مدد کن به همتم

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

نسیم روضه شیراز پیک راهت بس

دیدن روی ترا دیده جان بین باید

این کجا مرتبه چشم جهان بین منست

تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا
حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

تا گنج عمت در دل دیوانه مقیمست

همواره مرا کنج خرابات مقامست

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

زدرد هجر و فراقم دمی خلاصی نیست

خدایرا بستان داد و ده سزای فراق

یارب آئینه حسن تو چه جوهر دارد

که در او آه مرا قوت تاثیر نبود

از این خاکدان چون بپرد مرغ جان

باز نشیمن کند بر آن آستان

راز درون پره چه داند فلک خموش

ای مدعی نزاع تو با پرده دار چیست

تسبیح و خرقه لذت مستی نبخشدت

همت درین عمل طلب از می فروش کن

دانا چو دید بازی این چرخ حقه باز

هنگامه باز چید و در گفتگو ببست

توانگرا دل درویش خود بدست آور

که مخزن زر و گنج درم نخواهد ماند

ما مریدان رو بسوی قبله چون آریم چون

رو بسوی خانه خمار دارد پیر ما

یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شود

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر