رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم

با دوست بگوییم که او محرم رازست

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود

سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

تکیه بر تقوی ودانش در طریقت کافریست

راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

دلا ز نور هدایت گر آگهی یابی

چو شمع خنده زنان ترک سر توانی کرد

اهل نظر دو عالم در یک نظر ببازند

عشقست و داور اول بر نقد جان توان زد

دل به امید روی او همدم جان نمیشود

جان به هوای کوی او خدمت تن نمیکند

دیدن روی ترا دیده جان بین باید

این کجا مرتبه چشم جهان بین منست

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بین که چون همی سپرم

شستشویی کن و آنگه بخرابات خرام

تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

ما آزموده ايم درين شهر بخت خويش

بيرون كشيد بايد ازين ورطه رخت خويش

تـو را کـه هـر چـه مـراد است در جهان داری

چــه غــم ز حــال ضــعـیـفـان نـاتـوان داری

مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق

که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد

غزلیات عراقیست سرود حافظ

که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو

به هواداری آن عارض و قامت برخاست

جمال كعبه مگر عذر رهروان خواهد

كه جان زنده دلان سوخت در بيابانش

شب تنهایی ام در قصد جان بود
خیالش لطف ها ی بیکران کرد

یارب سببی ساز که یارم به سلامت
باز آید و برهاندم از بند ملامت

دامن دوست بصد خون دل افتاد بدست

بفسونی که کند خصم رها نتوان کرد

در خرمن صد زاهد عاقل زند آتش

این داغ که ما بر دل دیوانه نهادیم

تا شدم حلقه بگوش در میخانه عشق

هردم آید غمی از نو به مبارک بادم