نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف

گر شب و روز درین قصه مشکا باشی

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی

خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند

من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند


عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که در این دایره سرگردانند

الا ای پیر فرزانه مکن منعم زمیخانه

که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم

با کافران چه کارت گر بت نمی پرستی

یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد

دوستی کی آمد آخر دوستداران را چه شد

در مقامات طریقت هر کجا کردیم سیر

عافیت را با نظربازی فراق افتاده بود

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو بجان آمد وقتست که باز آیی

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت سروم که این قدم دارد

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین منست

ای دوست به پرسیدن حافظ قدمی نه
زان پیش که گویند که از دار فنا رفت

والا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیمشبی ذفع صد بلا بکند

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما
ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون
روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست

راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
صلای سرخوشی ای صوفیان باده پرست
اساس توبه که در محکمی چو سنگ نمود
ببین که جام زجاجی چه طرفه‌ اش بشکست

اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
صلاح ما همه آن است کان تو راست صلاح
سواد زلف سیاه تو جاعل الظلمات
بیاض روی چو ماه تو فالق الاصباح