مستم ودانم که هستم من
 

آن دم که با تو ام


ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من
آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من
آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها
سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من
بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!
با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟
خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من

پری رویی مرا دیوانه کرده است
 

مرا پرسی که چونی بين که چونم

مرا پرسی که چونی بين که چونم
خرابم بيخودم مست جنونم
مرا از کاف و نون اورد در دام
از ان هيبت دو تا چون کاف و نونم
پريزاده مرا ديوانه کرده است
مسلمانان که می داند فسونم
پری را چهره ای چون ارغوانست
بنالم که ارغوان را ارغنونم
مگر من خانه ی ماهم چو گردون
که چون گردون ز عشقش بی سکونم
غلط گفتم مزاج عشق دارم
ز دوران و سکونتها برونم
درون خرقه ی صدرنگ قالب
خيال باد شکل ابگونم
چه جای باد و ابست اب برادر
که همچون عقل کلی من ذوفنونم
بکش ای عشق کلی جزو خود را
که اينجا در کشاکشها زبونم
ز هجرت می کشم بار جهانی
که گويی من جهانی را ستونم
به صورت کمترم از نيم ذره
ز روی عشق از عالم فزونم
يکی قطره که هم قطرهست و دريا
من اين اشکالها را ازمونم
نمی گويم که من اين گفت عشقست
در اين نکته من از لا يعلمونم
که اين قثه هزاران سالگانست
چه دانم که من طفل از کنونم
سخن مقلوب می گويم که کرده است
جهان بازگونه بازگونم
سخن انگه شنو از من که به جهد
ازين گردابهاجان حرونم
حديث اب و گل جمله شجونست
چه يکرنگی کنم چون در شجونم
غلط گفتم که يکرنگم چو خورشيد
ولی در ابر اين دنيای دونم
خمش کن خاک ادم را مشوران
که اينجا چون پری من در کمونم
مولوی

حرفهای یک دل
 

بیابامن
برویانم
اگرخواهی
بخشکانم
اگرخواهی
بسوزانم
وخاکسترکن این جسم پرازدردم
خزانم کن
عذابم کن
اسیرم کن
ازآب چشمه سارعشق
سیرم کن
دگرکاری نمی ماند
دگرراهی نمی ماند
بجزتوهیچ آمالی نمی ماند
...

تساوی

معلم پای تخته داد می زد
صورتش از خشم گلگون بود
و دستانش به زیر پوششی از گردپنهان بود
ولی آخر کلاسی ها
لواشک بین خود تقسیم می کردند
وان یکی در گوشه ای دیگر جوانان را ورق می زد
برای آنکه بی خود های و هو می کرد و با آن شور بی پایان
تساوی های جبری رانشان می داد
خطی خوانا به روی تخته ای کز ظلمتی تاریک
غمگین بود
تساوی را چنین بنوشت
یک با یک برابر هست
از میان جمع شاگردان یکی برخاست
همیشه یک نفر باید به پا خیزد
به آرامی سخن سر داد
تساوی اشتباهی فاحش و محض است
معلم
مات بر جا ماند
و او پرسید
گر یک فرد انسان واحد یک بود ایا باز
یک با یک برابر بود
سکوت مدهوشی بود و سئوالی سخت
معلم خشمگین فریاد زد
آری برابر بود
و او با پوزخندی گفت
اگر یک فرد انسان واحد یک بود
آن که زور و زر به دامن داشت بالا بود
وانکه قلبی پک و دستی فاقد زر داشت
پایین بود
اگر یک فرد انسان واحد یک بود
آن که صورت نقره گون
چون قرص مه می داشت
بالا بود
وان سیه چرده که می نالید
پایین بود
اگریک فرد انسان واحد یک بود
این تساوی زیر و رو می شد
حال می پرسم یک اگر با یک برابر بود
نان و مال مفت خواران
از کجا آماده می گردید
یا چه کس دیوار چین ها را بنا می کرد ؟
یک اگر با یک برابر بود
پس که پشتش زیر بار فقر خم می شد ؟
یا که زیر صربت شلاق له می گشت ؟
یک اگر با یک برابر بود
پس چه کس آزادگان را در قفس می کرد ؟
معلم ناله آسا گفت
بچه ها در جزوه های خویش بنویسید
یک با یک برابر نیست
...