|
بعد از این ٭این اولین ترانه برای تو بود! آخرین ترانه هم هست!
بعد از این فقط خود ِ تو! بعد این من دیگه بی من! از آتیش بازی ِ چشمات، چشم ِ این شب زده روشن! بعد از این نه من، نه هق هق! بعد از این عاشق ِ عاشق! ای ترانه های خاموش! وعده ی ما سَر ِ خرمن! بعد از این نه من، نه تکرار! بعد از این همیشه دیدار! تو مث ِ لهجه ی عشقی، واسه خوشْ حنجره بودن! منم این شکسته گیتار! حرمت ِ عشق ُ نگه دار! که گـُلای ِ سرخ ِ جادو، روی پیرهنم شکفتن! وقتی اومدی سراغم، دل به این حادثه دادم! کهنه شد شعرای تازه م! کهنه شد گریه شمردن! نگو : وقفه ی غزل کو؟ تو کتاب ِ این غزلْ گو! پیش ِ قهوه زارِ چشمات، ناخودآگاه ِ سرودن! تک چراغ ِ شب ِ من باش! معنی ِ عاشق شدن باش! غم نخور که این جماعت، ما رُ از حافظه بردن! نه دروغی، نه حقیقت! نه همیشه، نه به ندرت! پیرهن ِ تازه ی شعری، واسه این دریده پیرهن! ختم ِ‌قصه ناتمومه، بی تو زندگی حرومه! با طلسم ِ یه اشاره، قُرُق ِ قلبم ُ بشکن! من ُ با اسب ِ طلایی، برسون تا به رهایی! با تو شیرین ِ شکستن! با تو سهل ِ جون سپردن |
می شناسمت! ٭نازت همیشه خریدار دارد!
یه نفر هست که تو دستاش گـُل ِ نیلوفرِ بوداس! یه نفر هست که سکوتش واسه من مثل ِ معماس! اونکه پاهاش رو زمینه، روی شونه ش دو تا باله! اون فرشته ای که عشقش، مثل ِ رؤیای محاله! یه نفر که خیلی خوبه، پیش ِ اینه روسفیده! هیچکسی اونُ تا امروز، حتا توی خواب ندیده! خوب ِ خوب میشناسمش! از گـُـل ِ یاس ِ تنش! سازا مهمونی دارن، پُشت ِ چین ِ پیرهنش! یه نفر هست! یه نفر هست که شبیه من ُ ما نیست! اونی که حتا نظیرش، تو تمام ِ قصه ها نیست! یه نفر که سبزه سبزه! یه نفر که نابه نابه! تو دلش کوره ی خورشید، تو چشاش سیل ِ مذابه! یه پریزاد ِ زلاله که فقط من اون ُ دیدم! اون تویی که من یه عمره، نازت ُ به جون خریدم! خوب ِ خوب میشناسمت! از گـُـلِ یاس ِ تنت! سازا مهمونی دارن، پُشت ِ چین ِ پیرهنت!● |
شهر ِ من! ٭ترانه یی برای فیلم نامه ی «زنجیری»!
از سرِ میدون ِ ونک، تا انتهای پامنار، از آخر نیاوران، تا پای ریلای قطار، شهر ِ پریشون ِ منه، که داره فریاد می زنه، توی نگاه ِ خسته ی، این آدمای بی شمار! این آدما که لِه شدن، زیر فشار ِ زنده گی! حتّا تو قرن ِ بیست ُ یک، این وَرا رسم ِ برده گی! ای تو که هِی بد میاری! بگو تو چنته ت چی داری؟ بگو به جُز من غمت ُ میخوای تو شهر به کی بگی؟ فوّاره تو پارک ِ شهر، هنوز زمین گیر نشده! نیزه زن ِ میدون ِ حُر، بعدِ یه عمر پیر نشده! حراجی ِ کبوتر ِ ، میدون ِ مولوی هنوز! پهلوون ِ معرکه گیر، حریف ِ زنجیر نشده! حریص ِ عطر ِ مادرم! حریص ِ خواب ِ پشه بند! حریص ِ عریونی ِ ماه، رو پُشت ِ بومای بُلند! حریص ِ داد ِ پنبه زن، تو کوچه های کاگِلی! حریص ِ قصه های دور: شاپری ِ گیسو کمند! کوچه ی ملّی هنوزم، صدای پامُ کم داره! آب انبار ِ بدون ِ آب، چشمات ُ یادم میاره! من اومدم تو این هوا، نفس ر ُ تجربه کنم! با من بیا تا ته ِ خط! بگو: آره! بگو: آره! فوّاره تو پارک ِ شهر، هنوز زمین گیر نشده! نیزه زن ِ میدون ِ حُر، بعد ِ یه عمر پیر نشده! حراجی ِ کبوتر، میدون ِ مولوی هنوز! پهلوون ِ معرکه گیر، حریف ِ زنجیر نشده!● |
مثل ِ فانوس توی آفتاب ٭بَر ویرانه های این شب ِ یلدا بتاب!
از کدوم روز، از کدوم شب، از کدوم قلـّه رسیدی؟ که با اعجاز ِ حضورت، من ُ از نو آفریدی! بی تو روشن بودم اما، مثل ِ فانوس توی آفتاب! سست ُ خالی مثل ِ نقش ِ سایه یی افتاده بر آب! تو شروعی تازه بودی، روزنی رو به ترانه! فصل ِ آغاز ِ ظهور ِ واژه های عاشقانه! من زمین خورده ام! ای عشق! وقتِ جنگ ِ تن به تن نیست! این شکست ُ می پذیرم، من ِ من شبیه ِ من نیست! فصل ِ معراج ِ شکوفه! فصل ِ رستاخیز ِ جنگل! من ُ از خزون رها کن! من ُ تازه کن از اوّل! از کدوم باغ، از کدوم شهر، از کدوم جاده رسیدی؟ که با گوشه ی نگاهت، من ُ از نو آفریدی! برای کشف ِ سکوتت، تا کجا باید سفر کرد؟ واسه خوندن از تو باید، چن تا حنجره خبر کرد؟ باید از کدوم پرستو، راه ِ چشم ِ تو ر ُ پرسید؟ با کدوم معجزه می شه تو رُ از خود ِ تو دزدید؟ من زمینْ خورده ام! ای عشق! وقتِ جنگ تن به تن نیست! این شکست ُ می پذیرم، من ِ من شبیه ِ من نیست! فصل ِ معراج ِ شکوفه! فصل ِ رستاخیر ِ جنگل! منُ از خزون رها کن! منُ تازه کن از اول!● |
لُس آنجلس ٭موطن ِ آدمی را بر هیچ نقشه یی نشانی نیست «مارگوت بیکل»
حبّه ی قند! تُنگ ِ بلور! ای تو که اینا اسمته! بدون که قلبم هنوزم طلسمیه طلسمته! غربت دیگه یه خاطره س، چون با تو همْ سفره شدم! وقتی که تو کنارمی، خنده زیاده، گریه کم! به عطر ِ پیرهنت قسم، که از تو دل نمی کنم! آوازه خون ِ عاشق ِ شهرِ ترانه هات منم! لُس آنجلس جهنمه وقتی تو نیسی پیش من! لس آنجلس می شه بهشت، تو لحظه های ما شدن! وطن عزیز ِ چون تو هَم، شبیه ِ حس ِ وطنی! دار ُ ندارمی! عزیز! مرهم ِ دردای منی! با تو می شه تموم ِ شب، خاطره گفت ُ تازه شد! می شه با اعجاز ِ چشات، یه اسم ِ پرآوازه شد! به رنگ ِ گونه هات قسم، که از تو دل نمی کنم! آوازه خون ِعاشق ِ شهر ِ ترانه هات منم! لس آنجلس جهنمه وقتی تو نیستی پیش ِ من! لس آنجلس می شه بهشت، تو لحظه های ما شدن!● |
تطهیر ٭سکوت تنها جواب ِ دیرسال ِ ترانه است!
بانو! از این شب ِ بَر بَر مرا ببر! از وعده گاه ِ سینه و ُ‌خنجر مرا ببر! یک کاسه از صداقت بغضت به من بده! از این سکوت ِ زهر ِ مکرر مرا ببر! وقتی وقوع ِ حادثه اخطار شد به من، از باغ ِ بوسه ات به کویرم پُلی بزن! فانوسی از سپیده بیار ُ به من ببخش! ای ترجمان ِ خاطره و ُ خانه و ُ وطن! این جا حراج ِ دم به دم دل بریدن است! تنها پناه ِ غربت ِ ما خواب دیدن است! تقدیر ِ عشق های پریشان ِ بی مدار، در اولین سلام، به پایان رسیدن است! بانو! مرا ببر به شکوه ِ نگاه خود! من را بخوان به زمزمه ی گاه گاه ِ خود! من حبسی ِ کدام طلسم ِ شکنجه ام؟ این گونه چون پلنگ، گرفتار ِ ماه ِ خود! در گیج گاه ِ کدام ستاره گـُـلی نشست؟ پلک ِ کدام پنجره را دست ِ کینه بست؟ من با کدام معجره تطهیر می شوم؟ از سایه ی سترون ِ اهریمن ِ شکست؟ این جا حراج ِ دم به دم دل بریدن است! تنها پناه ِ غربت ِ ما خواب دیدن است! تقدیر عشق های پریشان ِ بی مدار، در اولین سلام، به پایان رسیدن است!● |
تکسی ٭مسافرکش، مسافرکـُش، راننده ها فقط در کلام رُستمند!
من شوفر تکسی ام! ای مسافر ِ در بستی! بگو تا آخرِ این ترانه با من هستی! اگه باشی من تو ر ُ هر جا دلت خواس می برم! آخه من از همه راننده ها دیوونه ترم! خسته ام از این همه علامت ُ خط ُ نشون! از جریمه و ُ صدای زشت ِ سوت ِ پاسبون! جوونیم پُشتِ چراغ قرمزا گم شد یه روزی! تو جوونی نباید پشتِ چراغا بسوزی! ای! راننده! بیا و ُ فکری به حال ِ من کن! اگه زحمتت نمی شه ضبطت ُ روشن کن! می دونم خسته شدی از این همه حرف ُ حدیث؛ (2) آخه هیشکی گوش به زنگِ حرفِ راننده ها نیس! می دونم حرفای من حوصله ت ُ سر برده! می گی تا فرا کی زنده مونده و ُ کی مرده! اگه راننده بودی حرفام ُ‌خوب می فهمیدی! توی اینه جای من عکس ِ خودت ر ُ می دیدی! دنبال ِ چاره می گشتی واسه این همه چراغ! که جوونیت ُ فروختن توی این حراج ِ داغ! ای! راننده! بیا و ُ فکری به حال ِ من کن! اگه زحمتت نمی شه ضبطت ُ روشن کن!● 2- حدیث ُ نیس ر ُ از نظر ِ آوایی قافیه کرده ام! با اجازه ی دایناسورها! |
پیانو ٭اگه دلم از طلا بود، آبش می کردمُ... «لنگستون هیوز»
اگه یه پیانو داشتم، یه ترانه برای دلِ خودم می ساختم! دوباره مثلِ قدیما، غیبت ِ تو ر ُ به یاد ِ حنجره می نداختم! آخ! اگه پیانو داشتم، تو خودم گــُم می شدم مثل ِ زمونای قدیم! مث ِ اون شبا که باهم، دوتایی تو کوچه های بی چراغ قدم زدیم! اگه قلبم از طلا بود، اونُ آب می کردمُ با پولش واسه خودم یه پیانو می خریدم! اما قلبم پیش ِ من نیس، تو اون ُ دزدیدی! من ِ ساده ی پیاده این ُ زود نفهمیدم! اگه یه پیانو داشتم، از شبای تلخ ِ دلتنگ برات می گفتم! تا بدونی که هنوزم، وقتِ خوندن ِ ترانه یاد ِ تو می اُفتم! آخ! اگه پیانو داشتم، به تو می گفتم که دلواپس ِ حال ِ خودمم! هنوزم مثل ِ گذشته، شب ُ روز تو فکر ِ آرزوهای محال ِ خودمم! اگه قلبم از طلا بود، اونُ آب می کردمُ با پولش واسه خودم یه پیانو می خریدم! اما قلبم پیش ِ من نیس، تو اون ُ دزدیدی! من ِ ساده ی پیاده این ُ زود نفهمیدم |
یه کم آزادی ٭بدون ِ شرح!!!
شعرای پاستوریزه و ُ ترانه های بد صدا! تنها همین از من ِ من، برای من مونده به جا! شب این جوری دوسم داره: گلو بریده، بی نفس! می گه قناری خوش صداتر می خونه توی قفس! اما از این به بعد دیگه، من یه کم آزادی می خوام! یه قطره از دریایی که، تو قولش ُ دادی می خوام! گلـّه ر ُ می بری کجا؟ آهای چوپون! آهای چوپون! بسّه دیگه جماعت ُ پی ِ دروغات نکشون! دروغای مصلحتیت، ما ر ُ به هیچ جا نرسوند! پای ترانه مثل ِ خر، تو گِل ِ بی صدایی موند! ترانه های الکــَن ُ صداهای صدتا یه غاز! هر کی دلش می خواد بیاد، راه باز ِ و ُ جاده دراز! هر کی میخواد بیاد تا باز رو رؤیاهاش خط بکشن! هر کی میخواد بیاد تا باز براش بدوزن یه کفن! حیف ِ همین دقیقه ها، که بی ترانه می گذرن! یکی باید کاری کنه، برای تو، برای من! گله ر ُ می بری کجا؟ آهای چوپون! آهای چوپون! بسه دیگه جماعت ُ پی ِ دروغات نکشون! دروغای مصلحتیت ما ر ُ به هیچ جا نرسوند! پای ترانه مثل ِ خر، تو گِل ِ بی صدایی موند!● |
زنده گی ٭سیاهْ نویسی را دوست نمی دارم اما ترانه باید اینه باشد!
نه سلام ُ نه علیک، زنده گی فقط خداحافظی بود! خداحافظی با رؤیا، با دل ُ با این دقایق حسود! خداحافظی با خواهش، با امید ُ آرزو و ُ خاطره! خداحافظی با تو! زلال ِ چشم تیله یی! ناز ِ بکره! مهلتی نبود واسه شمردن ِ برگ ِ درختای زمین! من فقط پاییز ُ دیدم، با زوال ِ زشت ِ گل ها ر ُ! همین! فرصتی نبود واسه، ثبت ِ بی هراس ِ روزای قشنگ! بی خیال قدم زدم، اما تا زانو تو پوکه ی فشنگ! زنده گی چیز ِ بدی نیست اما من بد بودم! توی امتحان ِ بودن، همیشه رد بودم! نه سلام ُ نه علیک، زنده گی فقط خداحافظی بود! خداحافظی با بوسه، تن دادن به سایه های تن کبود! من نفهمیدم چه تیزه، پنجه ی دستای گربه ی ملوس! سر نمی زنه سپیده، با صدای جیغ هر جوجه خروس! فکرِ اون گربه بودم، که همه بچه هاش ُ می بلعید! اون که لبخند ِ منُ ، از توی عکسای کهنه م دزدید! رو یه تخت ِ پُر میخ، هی از این پهلو به اون پهلو شدم! زنده گی فقط همین بود، سوختن ُ رنج ُ عذابِ دم به دم! زنده گی چیز ِ بدی نیست اما من بد بودم! توی امتحان ِ بودن، همیشه رد بودم!● |
| اکنون ساعت 11:33 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)